 |
|||
… na końcu drogi, wierne jak pies,czekają czerwcowe BieszczadySDM (prawie)Ewa FormickaKronika XVI Rajdu Starych Koni,
|
|||
Co się zdarzyła u Starych Koni w 2005 r.
WYDARZENIA ROKU 2005
Oj był to rok pełen wydarzeń ! Zaczęło się od balu, który tym razem zorganizowaliśmy we Wrocławiu, w „Chacie Polskiej”. Sam bal był średnio udany (późniejsze, a i wcześniejsze były lepsze!). Wszakże po raz pierwszy spotkaliśmy się z tańcami kowbojskimi. Solistka zespołu pokazała nam podstawowe kroki line dance’a. Dziewczyny nasze od razu to podchwyciły i tak powstał zespół taneczny „Nóżka”, który uświetniał potem przez parę lat nasze imprezy.
W tym roku nie było wiosennego spędu, gdyż szykowaliśmy się do uroczystych obchodów 40-lecia powstania naszego AKJ-tu. Uroczystości odbyły się bardzo hucznie w Książnie, w czerwcu (10-12.06.20015), Były pokazy jazdy konnej, konkursy hippiczne, bal. Zamiast listy obecności była wyłożona „WIELKA KSIĘGA OBECNOŚCI”, do której należało się wpisać nie tylko z imienia i nazwiska, ale napisać parę słów o sobie (przynależność do AKJ-tu, pełnione funkcje), Udział wzięło prawie setka ludzi.
Niedługo po obchodach czterdziestolecia (18-24.06) odbył się rajd konny w Beskidzie Niskim, już czwarty z kolei. Oczywiście udany jak wszystkie, chociaż z całkiem nowym przewodnikiem (Agatka, która prowadziła poprzednie rajdy odeszła z Odrzechowej).
Rajdobóz odbył się na odmianę jesienią (17.08-3.09). Pogoda dopisała, można było nie tylko jeździć konno, ale i kąpać się, kajakować. Wszakże poranki były już chłodne. Piękne babie lato snuło się po polach, żurawie otrąbiały swój odlot (od tego roku rajdobozy już tradycyjnie odbywały się jesienna porą).
Spotykaliśmy się też sporaducznie w Pacific Union, ale już nie tak regularnie.
Rok zakończyliśmy spotkaniem wigilijnym, które odbyło się na Patrynicach. Ponieważ świętowaliśmy go 6 grudnia, wobec tego było „trzy w jednym” (Opłatek, Mikołaj i 40-rocznica zrejestrowania naszego AKJ-tu).
Wcześniejsze imprezy z okresu 1997-2004 są udokumetowane w wykazie naszych imprez oraz zilustrowane zdjęciami w galerii zdjęć. Relacje z tych impprez nie będą tu zamieszczane, przynajmniej na razie. Wiele na ich temat można znaleźć na płytce wypalonej przez Marka Kalębę i rozprowadana na czterdziestoleciu.
Co się zdarzyło u Starych koni w 2006 roku
WYDARZENIA ROKU 2006
Starokońskie imprezy w roku 2006 inaugurowaliśmy balem w Harendzie w Ludwikowicach Kłodzkich, który odbył się 28 stycznia 2006. Zjechaliśmy dzień wcześniej było mroźno, i śnieżnie, prawdziwa zima. Bawiliśmy się dobrze, choć niektórzy marzli. Imprezę należy uznać za udaną. Wiosennego spędu w tym roku nie było, bo towarzystwo uznało, że należy trochę przystopować. Rajd Huculski odbył się zgodnie z planem w czerwcu, Trochę popadało, wiec raczej był to rajd mokry. Był to jubileuszowy piąty już rajd po Beskidzie Niskim. Trzeci Rajdobóz w Rakowie odbył się jak zwykle pod koniec sierpnia (26.VIII – 3.IX 2006). Tym razem pogoda nie dopisała, tu już padała codziennie, za to grzybów były niezmierzone ilości. Wszyscy po jazdach znikali w lasach i przynosili pełne kosze podgrzybków i borowików. Słoneczny za to i spokojny był jesienny XVII Spęd Starych Koni w Komarnie (15–17.IX.2006). Chodziliśmy po górach, niektórzy jeździli konno, odpoczywaliśmy przed domkami, z przed których roztaczał się piękny widok na cale Karkonosze; odwiedziliśmy kolorowe jeziorka koło Marciszowa. Rok zakończyliśmy Wigilią w Chacie Polskiej (15.XIII.2006). Ostatni raz gościliśmy w tamtych progach. Zespół „Nóżka” przechrzczony później na „Gwiazdy Szeryfa” też przestał uczęszczać do tego lokalu na próby, a odchodząc wręczył właścicielom obiektu dyplom z podziękowaniami. Wszak to tu, w Chacie Polskiej, dziewczyny poznały przed rokiem na balu podstawowe kroki line dance’a.
Prócz przyjemnych okazji do spotkań był to rok też i smutnych okazji. W 2006 roku odeszli od nas na zawsze Zdzich Jabłoński, Jurek Kozakiewicz i „Łodzianka” Ewa Ciesielska. Takie są już koleje losu.
Wigilia 2007
 |
 |
 |
Wigilia Klubowa 2007
Klub Seniora na Biskupinie
14 – XII – 2007
W 2007 roku wigilie klubowa świętowaliśmy na Biskupinie w Klubie Seniora. Wnętrze maleńkie pomieściło zaledwie kilkanaście osób, ale nastrój był rodzinny, prawie świąteczny. Jak zwykle na wigilii pokazali się nasi członkowie rzadko widywani na spędach balach i innych imprezach. Byli więc Prezesostwo Lorenzowie, Szmyrkowie, Grześ Zyndwalewicz, Mariola Pobłocka. Stawiło się oczywiście stałe towarzystwo starokońskie, które nie opuszcza żadnej sposobności do wspólnych spotkań.
Dzieliliśmy się opłatkiem, zajadaliśmy wigilijne specjały tamtejszej kuchni, śpiewaliśmy kolędy, rozmawialiśmy o tym i owym. Był Święty Mikołaj z drobnymi prezentami. O godzinie 22 trzeba było opuścić lokal, który o tej porze bezwzględnie zamykano. Żegnaliśmy się życząc sobie zdrowych i wesołych Świąt, a na nadchodzący Nowy Rok wielu spotkań w starokońskim gronie, wszak w 2008 roku czekać nas będą bale, spędy, rajdy, rajdobóz, a jesienią obóz w Mikołajkach. Trzeba zbierać siły na to wszystko.
 |
 |
 |
 |
| wigilijny nastrój | Przy stole ze świecami | – dwie panie | – trzej panowie |
IV Rajdobóz – Rakowo 2007
Konie, kajaki, rowery. Byliśmy w tym
|
|
IV RAJDOBÓZ STARYCH KONI
RAKOWO 2007
Ewa Formicka
W tym roku w Rakowie spotkaliśmy się w dniach 25.08. – 2.09.2007.r. Jak zwykle dniem przyjazdu była sobota, a dotarły na rajdobóz następujące Stare Konie: Olo z Hanią, Jola i Gero, Staszka z Wołodią, Iwona, Zgaga, Formisia z Jurkiem, Maciek, Jadwiga z Walterem, siostra Formisi Grażyna, szeryfostwo Krzyś z Grażynką i na 4 dni prosto z Mazur medialny Jurek i Kachu.
Ponieważ grupa była mniej liczna niż w poprzednim roku, nie było żadnego zamieszania z pokojami. A Groźny Wojtek na wstępie zakomunikował, że po przeczytaniu zeszłorocznej kronik i- z której dowiedział się jaki był „okropny” – zapewnia, że wszystko nam wolno. Oczywiście nie wzięliśmy tego dosłownie (i słusznie), ale generalnie było dobrze.
Pobyt w Rakowie upłynął w dość kiepskiej pogodzie, ale przy wspaniałej pogodzie ducha uczestników. Bawiliśmy się świetnie, a aura nie była w stanie zepsuć ogólnej wesołości i wielkiego jak zawsze apetytu na pomysły i doznania. Już dawno przekonaliśmy się, że w Rakowie nie ma szans na leniwy urlop z leżeniem brzuchami do góry, więc od pierwszego dnia zaakceptowaliśmy bogaty program i dryl obozowy zaproponowany przez Krzysia i nikt się nie obijał.
Przede wszystkim były jazdy konne. Codziennie po śniadaniu dwie grupy wyruszały do stajni, gdzie czekały osiodłane wierzchowce, zupełnie niezależnie od pogody. Obie grupy jeździły jednocześnie i niezależnie od siebie, grupa 3-godzinna pod wodzą szefa stajni Romana i grupa godzinna prowadzona przez Formisię lub instruktorkę Anię. Koniki mieliśmy te same co zawsze, z pewnymi drobnymi zmianami. Doszedł Ogier, dzierżawiony przez Romana ze Stada Ogierów w Białym Borze, oraz Szaman. Nie dostaliśmy kontuzjowanej Volty, natomiast były znane nam: Rokus, Resko, Oskar, Okazja, Debet, Zorro, Alabama, Mandaryna, Baron.
Również las był ten sam, wspaniały, przepastny, pełen sosnowych, miękkich duktów, aż proszących się o galopy bez końca, co obie grupy skrzętnie czyniły.
Także pełen wrzosowych kobierców, zagubionych w gęstwinie jeziorek i oczek wodnych, czasem zarastających, czasem wielkich akwenów. Nie zapomniane były galopy wodami Komorza, w rozbryzgujących fontannach wody, ku uciesze przygodnych turystów.
Ci, którzy nie jeździli konno, natychmiast po śniadaniu „siodłali” rowery i wypuszczali się na dalekie eskapady. A nawiedzeni grzybiarze buszowali po kniejach w poszukiwaniu podgrzybków, że o prawdziwkach nie wspomnieć. Jednym i drugim także pogoda nie przeszkadzała i wszyscy mieli mnóstwo przyjemności i satysfakcji. Nadmienić należy, że w tym roku i o tej porze grzyby coś nie obrodziły, ale uparci grzybiarze potrafili wyśledzić najbardziej samotne i zakamuflowane egzemplarze i na wigilijne uszka grzybów nasuszyli. Niektórzy to się nawet na tym „bezrybiu” potykali o dorodne kozaki.
Po tym zagajeniu wypadałoby przedstawić – ku pamięci – program bardziej szczegółowy.
W niedzielę po jazdach konnych dwóch grup, po wyprawie rowerowej i grzybowej, odbył się spływ kajakowy. Pogoda była nie za bardzo zachęcająca i wiał dość silny wiatr. Na jeziorze Komorze, skąd startowali, była nawet spora fala. Jednak należało wykorzystać taką pogodę, na wypadek gdyby już nie było lepszej. Pan Wojtek przewiózł więc 6 kajaków na znaną plażę nad Komorzem, zaokrętowało się na nie 12 śmiałków i po krótkim zgraniu się dwójek popruli z falami w dal. Popłynęli: Jola z Gerem, Staszka w Wołodią, jedna Grażynka z Krzysiem, druga Grażynka z Jurkiem, Hania z Iwoną i Media z Kachem. Ze wzburzonego Komorza słynną i budzącą wiele emocji rurą wpłynęli na jezioro Rakowo, następnie pod mostkiem dostali się na krótką i wąską rzeczułkę wśród bujnej roślinności, by wkrótce wpłynąć na jezioro Lubickie Małe i z niego na Lubickie Wielkie. Na Lubicku Małym było sporo błądzenia, gdyż odnalezienie przesmyku na następne jezioro wymagało śledztwa albo dobrego niucha. Po 3 godzinach dobili szczęśliwie na plażę w Łubowie, niektórzy mocno przemoczeni i z siniakami na plecach. Bo nowicjuszom nikt nie powiedział, że pod plecy należy podłożyć coś miękkiego.
Ale nie było czasu na zbytnie roztkliwianie się na sobą, gdyż chwilę po powrocie do pensjonatu był zaplanowany tradycyjny mecz siatkówki, rozgrywany pomiędzy Starymi Końmi a stajnią. Relacja z meczu jest krótka: nasi byli lepsi, ale wygrała stajnia. To też tradycyjnie.
A wieczorem zapłonęło ognisko, zaskwierczały kiełbachy i kaszanki i stawiliśmy się gremialnie do kolejnej wyżerki, zakrapiając suto piwem i czym kto miał. Molestowaliśmy Krzysia żeby odkurzył gitarę, ale oświadczył, że pękła struna i ze śpiewów nic nie wyszło. Czy była to prawda, czy wymówka trudno dociec i wieczór minął na obżeraniu się i długich Polaków rozmowach.
W poniedziałek Media stwierdziły, że koniec obijania, czas odpalić kamerę. Rano pojechał ze swoim sprzętem do stajni i nakręcał całe przedpołudnie. Nakręcił prawie całą jazdę konną, najpierw buszując po stajni i podwórzu w czasie dosiadania koni, potem przemieszczając się za konnymi samochodem i łapiąc ich w różnych miejscach. Nie podniecaliśmy się tym zbytnio, wiedząc, że i tak za żywota filmu nie zobaczymy. Także tradycyjnie.
Koło 13.00 wyjechaliśmy samochodami do Bornego Sulinowa, gdzie mieliśmy umówionego przewodnika, znanego nam z poprzednich kontaktów. Miejscowość zwana przed wojną Gross Born była siedzibą wojsk niemieckich, a w okolicznych, nieistniejących miejscowościach znajdowały się w czasie wojny liczne obozy jenieckie, np w Kłominie. Pozostały cmentarze i mogiły w lesie. Po wojnie teren ten zajęły wojska radzieckie, zakładając wkoło olbrzymie poligony. Zdezelowanym wehikułem zostaliśmy obwiezieni po Bornem, zahaczając o wille Guderiana, kasyno oficerskie, kościół w starym kinie, okoliczne cmentarze i bardzo smutne Kłomio. W Kominie żyło kiedyś 60 000 ludzi, w czasie wojny jeszcze ciągle 4 000, obecnie wśród upiornych ruin i opustoszałych domów żyją 3 – 4 rodziny. Miejsce jest tak absolutnie smutne i księżycowe, atmosfera wycieczki zrobiła się tak gęsta, że wymusiliśmy na przewodniku, aby nas w końcu zawiózł na wrzosowiska, które uznaliśmy wcześniej za cel wycieczki. Nie było to łatwe, znamy już tego przewodnika z poprzednich lat i wiemy, że musi pokazać to co musi. Co uważa, że musi. Jest wielkim pasjonatem militariów i tego terenu, do tego wielkim gadułą. Opowiada barwnie i wszystko jest bardzo ciekawe – jednak w pewnym momencie nasze możliwości przyswojenia skończyły się. Do tego w zdezelowanym wehikule bez drzwi zrobiło się bardzo zimno. Więc z wielką przyjemnością wjechaliśmy w lasy pełne fioletowych kobierców.
Wrzosy Kłomińskie, które porosły na byłych poligonach, miały szanse zostać jednym z największych wrzosowisk w Europie. Aby tak się stało, należało teren sukcesywnie oczyszczać z zarastającej brzozy i sosny, na co potrzebne są duże pieniądze z Uni i o co władze samorządowe ponoć walczyły. Jednak to co zobaczyliśmy nie napawało optymizmem, wrzosowisko zarasta, stan jego jest znacznie gorszy niż ostatnio. Nie udało się uzyskać informacji jak się ma założony tu rezerwat, po którym nie było już żadnej tabliczki.
Weszliśmy na wyżej położony punkt widokowy i syciliśmy oczy widokiem mimo wszystko wspaniałej przyrody, ciągnącej się z każdej strony aż po horyzont. Co niektórzy weszli nawet na dach wiaty turystycznej, żeby widzieć więcej i dalej. A dalej było to samo – bezkres wrzosów i zarastającego niestety lasu, aż dech zapierało.
Z wrzosowisk pognaliśmy głodni do „Śniegórki” na obiad, będąc już myślami na zapowiedzianej na wieczór bal-andze. Bo wieczorem odbyła się najprawdziwsza bal-anga. Każdy przywdział strój organizacyjny i zeszliśmy się wieczorem w jadalni, pełni nie spożytych sił do kolejnego punktu programu, czyli tańców. Muzyka tym razem była mechaniczna, ale bardzo dobra. Krzyś co roku sprowadzał żywy zespól, ale koszty takiego przedsięwzięcia były zawsze wysokie, więc w tym roku uruchomił sprzęt elektroniczny. Na wcześniejsze podpytywania czy będzie jakiś żywy zespół odpowiadał wymijająco. Ale jako że Starym Koniom każdy rodzaj muzyki odpowiada, więc po chwili towarzystwo ruszyło w tany. Nikt się nie obijał, tany były najwyższego lotu. Naskakaliśmy się, upociliśmy…. a tu niespodzianka.
Na estradę wbiegł z gitarą nieznany nikomu beat-man, w długim białym płaszczu, z gołym torsem obwieszonym koralami, na bosaka, ale z piracką chusteczką na głowie. Wyglądał imponująco. Dowiedzieliśmy się, że to jednoosobowy zespół rockowy o wdzięcznej nazwie PP3W (pitu pitu 3-do wieku). Pozdrowił towarzystwo okrzykiem „zdrastwujtie dorogije kawboje, zasiadł na krzesełku i przytupując bosą stopą pociągnął bluesa do akompaniamentu mechanicznej grajki. Wśród gromkiego śmiechu wysłuchaliśmy najpierw części koncertu na stojąco, a potem kontynuowaliśmy tańce. Aplauz był wielki, dziewczyny tak się nakręciły, że rwały włosy z głów. Ubawiliśmy się setnie. Beat-manem był oczywiście niespożyty „wymyślacz” atrakcji – szeryf Krzysiu.
Gdy towarzystwo natańczyło się do woli, zmieniło lokal przechodząc koło północy do małego domku. Tam siedząc przy okrągłym stole i chrupiąc chipsy, opowiadaliśmy kawały, śmiejąc się do rozpuku.
We wtorek nie było żadnej taryfy ulgowej, osiodłane konie w stajni czekały. Po śniadaniu zapakowaliśmy się do samochodów i pojechaliśmy na jazdę. Grupa 3-godzinna zrobiła wypad na piwo do knajpy w Czarnem, grupa godzinna miała swoją sesję fotograficzną w jeziorze, kłusując po wodzie i bardzo artystycznie rozbryzgując toń wodną w malownicze fontanny.
Po jeździe za dużo wolnego czasu nie było, gdyż koło 13.00 czekał wyczarterowany stateczek na przystani w Czaplinku, więc trzeba się było sprężać. Przebraliśmy się i biegiem do Czaplinka. Na przystani stała maleńka łupinka o szumnej nazwie „Europa”. Zimno było jak licho, toń jeziora kołysała się z lekka. Dzielnie zaokrętowaliśmy się na „Europie” i popłynęliśmy w dal błękitną. A dal błękitna była fantastyczna, pan kapitan obwoził nas po zatoczkach jeziora Drawsko, aby ostatecznie dopłynąć do wyspy kormoranów i pokazać kormorany całkiem z bliska. Były ich tam całe chmary, a drzewa już dawno straciły korę i liście. Ptaki mimo całej klęski ekologicznej którą spowodowały na wyspie były piękne i dostojne. Stateczek nie przeszkadzał im w niczym. Gdy w końcu nacieszyliśmy się do woli, popłynęliśmy do Starego Drawska na rybę, bo głód już mocno doskwierał.
W znanej nam smażalni najedliśmy się pysznej sielawy, ryby bardzo egzotycznej. Żyje ona w jeziorach głębokich i czystych, w Polsce tylko gdzie niegdzie na Mazurach i właśnie w jeziorze Drawskim. Nawiasem mówiąc jest to największe jezioro na Pojezierzu Drawskim i II co do głębokości w Polsce (po Hańczy).
Po napchaniu brzuchów ruszyliśmy truchtem na przystań, gdzie czekała „Europa”, czarterowana na godziny. Zrobiło się słonecznie, więc wylegliśmy z kajuty na „górny pokład”. Skąd podczas godzinnego rejsu do Czaplinka cieszyliśmy oczy widokiem połyskującego jeziora, pełnego białych żagielków i mew kołyszących się na falach.
Wieczorem spotkaliśmy się w sali konferencyjnej, gdyż Jurek medialny został zgwałcony do pokazania nam tej części filmu, który nakręcił w Rakowie do tej pory. Był to ewenement, gdyż nasz drogi kolega filmowiec nigdy nie pokazuje nie skończonego dzieła. Jednak tym razem dokonaliśmy gwałtu na żywym organizmie. Film był rzeczywiście nie poskładany, bez dźwięku, wiele scen do wycięcia. Jednak to co zobaczyliśmy było fantastyczne i tak nas ubawiło, że zapanował jeden wielki, nieposkromiony śmiech. Rżeliśmy tak potwornie, że niektórzy o mało się nie udławili. Była tam genialna etiuda o psie, piękny kawałek o Mandarynie (wtajemniczeni wiedzą o co chodzi), świetny kawałek o jedzeniu chrupków i wiele innych śmiesznych momentów. Z seansu każdy wychodził z obolałą przeponą. Jurek nie mógł się nażałować, że nie miał koło siebie kamery i nie nakręcał naszej reakcji. Byłby to ponoć świetny podkład do jego filmu – gdy go kiedyś poskłada. Tak to Media zostały ukarane za to, że latami każe czekać na swoje dzieła, a my żyjemy tu i teraz.
W środę po śniadaniu były oczywiście konie, a dla pozostałych grzyby, rowery i kąpiele. Bo trzeba tu wspomnieć, że mimo zimna byli tacy, którym aura nie przeszkadzała w kąpielach w jeziorze. Urlop nad wodą to urlop nad woda, co z tego że temperatura nie sprzyja, urlop jest w roku jeden. Tego dnia nawet wyszło słońce i trochę opalaliśmy się na fotelikach pod domem.
Zadymiło się nieco z suszeniem grzybów, Groźny Wojtek podsumował grzybiarki suszące grzyby w garażu i zrobiło się niesympatycznie. Ale na chwilę.
W południe część ludzi pojechała na zakupy do Czaplinka, niektórzy skoczyli znowu na rybę do Starego Drawska, taka była pyszna.
Wieczorem w sali konferencyjnej Zgaga pokazywała zdjęcia z rajdu.
A w małym domku tego wieczora, jak i poprzednich, rozpaliliśmy w kominku, gdyż wieczory były bardzo zimne. Atmosfera zrobiła się sielankowa, popijaliśmy rozmaite trunki. Naszło się sporo ludzi Jak wiadomo pomieszane trunki i ciepło bijące od ognia powodują określone skutki. Zaczęły się śpiewy i ogólnie wielka wesołość. Komuś nawet pion się skrzywił i pilnie musiał ten pion prostować w lesie o drzewo. A że była północ, wiec zrobiło się trochę zamieszania. Pion został naprostowany i w końcu wszyscy poszli spać.
Aby w czwartek znowu móc dosiąść rumaki i pogalopować w pachnący las. W tym dniu uparci grzybiarze także znaleźli parę grzybów, ktoś znowu o mało się nie wywalił zawadzając o dorodnego kozaka. Znalezione dary lasu wymagały dalszych pertraktacji z Groźnym w kwestii ich suszenia, ale jakoś wszyscy doszli do porozumienia.
Krzyś znowu zarządził spływ kajakowy, jednak chętnych było tylko 6 osób, więc obstalowano 3 kajaki. W czasie dnia wypogodziło się, więc spływ był przyjemny i nikt nie zmarzł ani nie zmókł. Popłynęli najpierw rurą i „starą” trasą, by na Lubicku Małym wziąć kurs na Strzeszyn. Przepłynęli jeziorami Brody, Strzeszyn, Kocie do jeziora Pile, gdzie czekał Groźny Wojtek i zabrał kajaki i ludzi samochodem do pensjonatu.
Po obiedzie znowu mieliśmy nie lada niespodziankę. Okazało się, że Jadwiga i Walter obchodzą okrągłą rocznicę ślubu i na tą okoliczność przygotowali wspaniały tort., zamówiony specjalnie w Szczecinku. Zaprosili wszystkich na tort, kawę i szampana po wieczornym obiedzie, nie uprzedzając wcześniej, więc niespodzianka była najprawdziwsza. Ktoś tam jednak wyczaił sprawę, więc znalazł się prezent, no bo jaki to byłby jubileusz bez prezentu. A w ramach prezentu dostali, oprócz kolejnego szampana, gustowne majtki na dalszą drogę życia, adekwatne do jubileuszu: Jadwiga czarne springi z frędzlami, a Walter czarny błyszczący mieszek na jajka. Na pudełku były odpowiednie napisy: cow girl i cow boy. Zostali poproszeni o zademonstrowanie i przymierzenie prezentu, co z wielką gracją uczynili. Potem już tylko było obżeranie się tortem, który okazał się wyśmienity i znikł w oka mgnieniu. Jakiś czas posiedzieliśmy przy stole, miło gawędząc o tym i owym. Jubilaci zostali obfotografowani we wszelkich możliwych pozach i sytuacjach.
Wieczorem oglądaliśmy Joli slajdy z Mongolii z ciekawym komentarzem, a w małym domku znowu płonął ogień na kominku i kto chciał, to przychodził się ogrzać i pogadać.
Piątek był wielkim dniem. Pogoda była byle jaka, pochmurno i lekko dżdżysto, ale nie mogło to zmienić biegu zdarzeń. Był to dzień Wielkiego Wyścigu, czyli tradycyjne już (II raz) Derby. Rozegrane zostały na łące pod Strzeszynem, a totalizatora poprowadził Olo. Olo był także sędzią, a wcześniej zbierał zapisy do wyścigu. Niestety chętnych nie było za wielu, do piątku rano lista wyglądała następująco: Włodek na Alabamie, Maciej na Rokusie, Krzysiu na Okazji i przymuszona Formisia na ogierze. Ponieważ jednak ogier był nowym nabytkiem w stajni i nie został przetestowany w ściganiu się (a i bez tego był mocno do przodu), nie dało się przewidzieć co wywinie. Ostatecznie zrezygnowano z jego usług, a Formisia pojechała na Resko. Poza wymienioną czwórką do wyścigu stanęły dziewczyny ze stajni Ania i Grażynka, szef Roman i zaprzyjaźniona ze stajnią Aurelia na koniu własnym.
Do miejsca wyścigu część ludzi pojechała konno, 1,5 godziny w jedną stronę, pozostali samochodami. Linią startu był las na horyzoncie, a metą umowna i wirtualna linia w rejonie ogniska. Najbardziej obstawiane konie to Okazja i Resko. Stawką podstawową było 2 zł, a postawiona forsa łącznie w kwocie 46 zł miała być wypłacona w 1/3 właścicielowi konia, w 1/3 dżokejowi, a 1/3 przeznaczona na piwo. Łąka przeznaczona pod wyścig była delikatnie mówiąc mało równa i dziurawa, a na trasie biegu koni wyrósł od ubiegłego roku młodnik sosenek, które należało jakoś pokonać lub ominąć w dowolny sposób. Ale co tam, raz kozie śmierć. Na sygnał Romana konie poszłyyy… i wyścig się zaczął. Konie darły ile pary w płucach, po dziurach fruwały. Jakoś udało się nie wpaść w żadną i dojechać do mety w całości, chociaż jednego z dżokejów koń ewidentnie poniósł. Po przejechaniu wirtualnej mety należało skręcić w prawo, aby jakoś wyhamować. Wtedy Maciej glebnął aż ziemia zadudniła i – choć trudno to pojąć – była to pierwsza i jedyna gleba na rajdobozie. Dla przypomnienia, w zeszłym roku ludziki spadały prawie każdego dnia. Albo jesteśmy z wiekiem tacy świetni, albo koniki, także z wiekiem, takie usłuchane. Tak czy owak Maciej się pozbierał i stanął na równe nogi, a przy okazji się dowiedział, że zajął zaszczytną III lokatę. II był Krzyś na Okazji, a I miejsce zdobyła Grażynka ze stajni na Debecie. W nagrodę dostała gustowne, miniaturowe ogłowie i mnóstwo gratulacji, a sesja fotograficzna nie miała końca.
Po skończonym wyścigu i powiązaniu koni do drzew przeszliśmy do następnego punktu programu, którym była wyżerka przy ognisku. Kiełbachy już doszły, a na przygotowanych stołach pachniały michy surówek. Wszelakich trunków też było w bród, więc rzuciliśmy się do spożywania i zakrapiania, bo jak wiadomo na powietrzu jeść się chce. Ognisko płonęło, zagrycha smakowała, atmosfera była luźna i sympatyczna. Trunki znikały i znowu komuś pion się skrzywił, tym razem dość mocno. Krzyś nastroił gitarę i udało się trochę pośpiewać. Siedzieliśmy tam aż do momentu, gdy Roman dał hasło do odwrotu, aby zdążyć do stajni przed zmierzchem, nie mówiąc o zbliżającym się deszczu.
W sobotę po jeździe konnej Stare Konie wybrały się do pobliskiego Łubowa na dożynki, gdzie pojedli chleba ze smalcem i innych smakołyków, co było drobną zakąską przed Wielką Kolacją.
Bo wieczorem szef Wojtek zasponsorował wykwintną kolację, którą wszystkich zaskoczył. Już wcześniej Krzyś się odgrażał, że to ostatni rajdobóz w Rakowie, więc była to kolacja pożegnalna. Na stół wjechał, oprócz wielu innych zakąsek, fantastycznie przyrządzony indyk, a szefostwo zasiadło do stołu razem z wszystkimi. Jedli, pili, miło gawędzili. Krzyś dostał w podzięce pięknego, metalowego rumaka z wygrawerowaną tabliczką, w podzięce za trud organizacyjny przy czterech dotychczasowych rajdobozach. Zrobiło się rzewnie, a Groźny Wojtek wyartykułował przeświadczenie, że prędzej czy później do niego wrócimy. Prognozował, że za dwa lata. Ale może w przyszłym roku? Niektórzy tak twierdzą.
Foto: Formisia
Zdjęcia e-redakcja podpisała na własną odpowiedzialność.
VI Rajd Huculski 2007
 |
||||
 |
VI JUBILEUSZOWY RAJD AKJ WROCŁAW PO PRZEJ¦CIACH Ewa Formicka Jubileuszowy VI Rajd odbył się w tym roku w dniach 15 – 24 czerwca, oczywiście w Beskidzie Niskim, z bazą w Odrzechowej. Organizatorem był jak zwykle Zakład Doświadczalny Instytutu Zootechniki pod szefostwem Marysi i Włodka Brejtów, rajd poprowadził Marek, a wozami powozili Waldek i Staszek. Staszek po raz 6-ty, a Waldek i. Marek byli z nami po raz 3-ci. Zjechali kowboje w osobach: Heniu – szeryf, Renia i Andrzej, Staszka i Włodek, Ewa Formisia, medialny Jurek – po raz 6-ty, Ania Zgaga po raz 5-ty, Marycha, Hania Warszawianka po raz 4-ty, Jola, Majka, Dorota po raz 3-ci, Andrzejek – po raz 2-gi, Ewa Gdańszczanka , pieprzony Sławek – po raz 1-szy. Sławek zyskał tę ksywę dlatego, że na każdy posiłek zjawiał się z torebeczką pieprzu, jako że wszelakie strawy bez pieprzu były przez niego nieprzyswajalne. Wszelkie inne analogie związane z tym pseudonimem są bezpodstawne. Nawiasem mówiąc, po jakimś czasie dla wielu innych kowboi przełknięcie czegokolwiek bez pieprzu wydawało się bardzo trudne – ale to dygresja. Czekały na nas znajome konie: Polana, Wetlina, Platyna, Pszczelina Pi-Pi, Oriel, oraz nowe: Werwa i Lutnia. salonkę ciągnęły Matylda i nowa Etna, a helkę Malwa i Wojtek. Wszyscy byliśmy zakwaterowani w Odrzechowej, a karmiła nas, jak zwykle za obficie, Grażynka.
W sobotę starym obyczajem, dla rozruszania kości i okiełznania szoku tlenowego, odbyła się wyprawa do Rudawki Rymanowskiej na piwo. Rajd zaczął się „jak należy”, gdyż w trakcie forsowania Wisłoka 3 konie położyły się w wodzie, a Ewcia Gdańszczanka rozstała się nawet ze swoim wierzchowcem, co jednogłośnie uznano za upadek – na wszelki wypadek, gdyby nie było innych. Ale były. Sarna wyskakując spod kopyt spowodowała prawdziwą „glebę”, a zdarzyło się to Majce. Tym sposobem najważniejszy rajdowy rytuał został odfajkowany. Sobotni wieczór upłynął na długich Polaków rozmowach. Pierwszy raz od początku ery rajdowania nie było gitary, co podwójnie zadziwiało: po pierwsze, że coś takiego mogło się zdarzyć, a po drugie, że z tym można żyć (na rajdzie). Sącząc leniwie trunki stwierdziliśmy, że śpiewanie to jeden wielki kłopot: a to nie ma latarki, a to nie ma okularów, a to trudno się zestroić, z gitarą i resztą bandy, a to nie umiemy wszystkich zwrotek. Na drugi dzień zdarte gardła wymagają zwiększonego płukania. Bez gitary te wszystkie problemy po prostu nie istnieją i można zwyczajnie pogadać. Więc ustalono wystosować list gratulacyjny do minister F., że odwołała Wuja i nie musimy śpiewać (Wojtek, to oczywiście żarty, codziennie Ciebie brakowało, nie rób więcej takich numerów).
Niedziela to wyprawa na Polany Surowicze, a trasą była znana, nieprzebyta dżungla, którąw zeszłym roku wracaliśmy. To wielkie przeżycie, a sforsowanie góry Polańskiej i widoki z niej osładzają wszelkie niedole i stresy. Na miejscu zastaliśmy nowiutki barak, na zgliszczach spalonego 2 lata temu starego. Jeszcze pachniał świeżością, a ostatnie stuki-puki młotkiem miały miejsce dzień wcześniej. Barak został wykonany w stylu poprzedniego, tyle tylko, że zyskał kilka małoosobowych kajut spalnych, zamiast dwóch dużych, wspólnych sal, jak to było dawniej. Poza tym wszystko inne na Polanach było przyjemnie swojskie – długowłosy Zbyszek z psem Cyganem, grasujące po horyzont bizony, gołąbki Grażynki, młode ogierki hasające beztrosko dookoła, szybujący nad głowami ten sam (na pewno) orlik krzykliwy. Co prawda Zbyszek twierdził, że to orzeł, ale interpretacja jest dowolna. Żmije zeszły tego roku niżej, bo Staszka doznała spotkania III stopnia nad strumieniem, a nie w wysoko rosnących poziomkach, ale i pod tym względem było swojsko, co to by były za Polany bez żmij. I tym razem nikt od nich nie ucierpiał. Wieczorem pośpiewaliśmy na ile się dało, przerabiając śpiewnik po kolei. Poleciała głęboka komuna, harcerstwo, kabaret Starszych Panów i kowbojada. Ale nie obeszło się też bez wykładu szeryfa na tematy zootechniczne, bo różnokolorowe bizoństwo pętające się dookoła zainicjowało dyskusję o rasach bydła. Wdzięczące się stworzenia po prostu same się prosiły, żeby o nich poplotkować. A potem już tylko jeden krok był do dyskusji o pasach cnoty, ich rodzajach, sposobach używania i tym podobnych dyrdymałakch.
Na poniedziałek zapowiedziano śniadanie eleganckie, bo czekała nas pewna ważna uroczystość. Jak zwykle atrakcje wymyśliła rajdowa „wymyśaczka” Renia przy współudziale „wymyślaczki” Zgagi. Nakryły stół przywiezionymi obrusami i polnymi kwiatami, znalazło się wino, a wszyscy jak jeden mąż wynurzyli się ze swoich kanciap w strojach bardzo organizacyjnych. Dziewczyny w białych gorsetach, falbankach i krynolinach, a także nowych kapeluszach, zakupionych przez Zgagę. Chłopcy w obowiązkowych już long-johnach. Po napełnieniu brzuchów odbyło się uroczyste przemówienie szeryfa na okoliczność otwarcia nowego Hiltona, przecięcie wstęgi i wręczenie Zbyszkowi niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania obiektu akcesoriów. Była to piękna naftowa lampa z kompletem świeczek, zapas kolorowego, pachnącego papieru toaletowego w kwiatki, karty w metalowym pudełku na długie wieczory, termometr, oraz obraz na ścianę. Obrazem były nasze zdjęcia z różnych czasów w gustownej ramce, z podpisami całej grupy. Było przy tym kupę śmiechu, a że nie śpieszyło się nam specjalnie, więc spędziliśmy fajne przedpołudnie na Polanach Surowiczych, przy pięknej pogodzie i w świetnych nastrojach. W końcu jednak dosiedliśmy nasze rumaki i ruszyliśmy w trasę. Celem był Lipowiec, łącznie 4 godziny jazdy. Zmiana jeĽdĽców oczywiście w barze w Posadzie Jaśliskiej na piwie. Jazda przez słynny Biskupi Łan to zawsze wielka przyjemność, jednak w tym roku ze zgrozą ujrzeliśmy większość tego obszaru w stanie zaorania. Różne wersje na ten temat usłyszeliśmy, a to UNIA coś zamieszała, a to był to jedyny sposób na wypłoszenie moto-crossowców. Ale co tam, fakt był taki, że bezkres kwiatów i rutynowy teren do galopów przestał istnieć Na szczęście coś tam jeszcze z łąk zostało, więc galop się ostatecznie odbył. Bez tego wyprawa do Posady była trudna do wyobrażenia. Także bez piwa w barku „Kufelek”. Tak więc obrzędy się odbyły i ruszyliśmy dalej, W tym roku wszędzie na trasie było znacznie mniej kwiatów niż w innych latach. Wiosna była wcześniejsza i w porze rajdu zastaliśmy w Beskidzie Niskim póĽniejszy okres wegetacji, a co za tym idzie wysokie, kłoszące się trawy. Toteż z wielką przyjemnością namierzyliśmy w II grupie ¶cieżkę „storczykową” , ciągnącą się kawał drogi, a także łany przytulii. II grupa także „dostąpiła” galopu, a pod koniec trasy do Lipowca Majka glebnęła po raz drugi, gdyż jej koń wpadł w dziurę. Teraz to już na pewno mogliśmy spać spokojnie, wszelkie możliwe normy w tym temacie zostały osiągnięte. Jakiś czas przed Lipowcem Jurek zgubił kapelusz. Wrócił potem na pieszo poszukać zguby, ale efekty były mizerne. Pod przydrożną kapliczka wniósł prośby do Św. Antoniego o pomoc w znalezieniu bardzo cennego rajdowego ekwipunku i zaraz po konferencji ze Świętym kapelusz znalazł. W Lipowcu było trochę zamieszania z pokojami, gdyż liczyliśmy na same „dwójki”, jak to ostatnio bywało, a tu zastaliśmy pewne zmiany w konstrukcji budynku, który był po remoncie. Ale wkońcu każdy znalazł łóżko i pognaliśmy na obiad. Najedliśmy się ponad wszelką miarę i poszliśmy na pokoje tyć. Staszka wymyśliła podwieczorek w postaci grzańca, więc jak już trochę przytyliśmy polegując i trawiąc, spotkaliśmy się na tarasie przy wielkim garze pełnym grzanego wina z przyprawami i raczyliśmy się nim do woli. Wino zostało zakupione za pieniądze znalezione, na pewno i tym razem Św. Antoni maczał w tym palce. Czas leniwie płynął do kolacji, zajadaliśmy zakupione przez Zgagę ciasteczka i tyliśmy dalej. Po południu lało jak z cebra, ale w końcu deszcz ustał, zrobiło się całkiem przyjemnie i sporo osób wyruszyło w stronę granicy spalić trochę tych nieszczęsnych kalorii. Gdy zmierzch zapadł, z przydrożnych krzaków wyleciały roje robaczków świętojańskich i towarzyszyły nam całą drogę powrotną. Były ich setki. Niektóre dały się złapać i jakiś czas siedziały na wyciągniętej czyjejś dłoni jak małe latarenki. Z przejedzenia odgrażaliśmy się, że nie ruszymy kolacji, że po prostu się nie da. Gdy jednak zasiedliśmy do stołu, wszystko co szefowa podała zostało spałaszowane w oka mgnieniu. Po prostu się nie da. Potem siedzieliśmy w wielkim błogostanie na tarasie delektując się brakiem gitary i gawędząc. Tym razem tematem były nasze dzieci i wnuki, a w końcu dom spokojnej starości dla nas samych u Dorotki, co już kiedyś zostało postanowione. Teraz tylko wymyślaliśmy takie to urządzenia i udogodnienia tam zainstalujemy i jaki klucz przyjąć, żeby się w ogóle załapać na ten przybytek. Pękaliśmy ze smiechu.
W Lipowcu mieliśmy spędzić cały następny dzień, więc nazajutrz (wtorek) była tylko wycieczka konna i powrót do Lipowca. Już wcześniej wiedzieliśmy, że na śniadanie będzie jajecznica na rydzach, bo bez tego rajd się nie liczy. Raz tylko nie było jajecznicy na rydzach i konsekwencje stały się takie, że musieliśmy rajd powtórzyć – i tak powtarzamy do dziś. Napchaliśmy więc brzuchy jajecznicą, odłowiliśmy konie z pastwiska i ruszyliśmy w trasę. Celem były Stasianie u stóp góry Piotruś. Trasa konna wiodła przez wilgotny las jodłowo–bukowy, dziki i mało uczęszczany, pełen błotnistych, śliskich zjazdów i miejsc podmokłych porośniętych niezapominajkami. Pod koniec zaliczyliśmy dość ekstremalny zjazd po pionowym leśnym stoku, który następna grupa pokona później pod górę. Trasa liczyła ok. 2 godziny dla każdej grupy. Na polu biwakowym zastaliśmy Marysię – prezesową, a wraz z nią żurnalistów z Radia Rzeszów i Dziennika Polskiego, którzy polowali na naszś grupę i którym szeryf i Staszka udzielili wywiadu. Pytali kim jesteśmy, czym się zajmujemy i dlaczego Beskid Niski. Także czy świat wyglśda lepiej z końskiego grzbietu, co jest przecież oczywiste. W drodze powrotnej grupa wozowa zwiedziła piękną cerkiew w Daliowej, a obie grupy wozowe zaliczyły w swoim czasie rytuał ogołocenia sklepu w Jaąliskach, zaopatrując się w trunki, słodkości, spodnie, kredki, widokówki, mapy i tym podobne niezbędne akcesoria. Na obiad były m.in. rydze, a cały posiłek zakropiliśmy winem sponsorowanym przez Staszkę i Ewę. Wino do obiadu jest w Lipowcu również rytuałem, zapoczątkowanym w dawniejszych latach przez Łodzianki. Po obiedzie był zapowiedziany wyjazd na bobry, jednak rozpętała się istna nawałnica, lało jak z cebra, przeleciała również burza. Tyliśmy więc w łóżkach do kolacji, a na kolację był oczywiście „kociołek”, bo bez tego również rajd byłby niepełnowartościowy. W trakcie ogniska deszcz spędził nas ponownie na taras, gdzie siedzieliśmy w błogostanie, gapiąc się na nasze rumaki – niczym zmokłe kury – pasące się naprzeciw. Podstawowym naszym problemem było ustalenie stron świata, co wywołało poważną polemikę i wielkie zacietrzewienie, a do boju podjudzała herbata z prądem. W końcu szeryf wydał rozkaz wymarszu na spalanie kolejnych kalorii i poszliśmy daleko w noc, pełnś nieziemskich mgieł, świetlików i wielkich ropuch tarasujścych nam drogę.
W środę ruszyliśmy do Waldiego, czyli do Dołżycy. I grupa konna ruszyła poprzez modrzewiowy bank genów na górę Kamień, pokonując błotnisty, stromy podjazd, a także liczne strumienie, które pojawiły się w lesie po ulewie. ¦cieżka graniczna ze Słowacją wiodła przestronnym lasem bukowym, a po drodze mijaliśmy liczne cmentarze wojenne z I wojny światowej, rosyjskie i austriackie. Trasę urozmaicały szpalery jeżyn, jodły, świerka, a w końcu olchy, co wróżyło powrót w niższe rejony górskie. Pojawiły się prześwity i widoki na bujne łąki, a jak łąki, to oczywiście kłus i galop. Maruś nie oszczędzał nas w tym roku, jak już był galop, to do dechy. Przewietrzyliśmy się więc trochę i wkrótce zaczął się zjazd do Jasiela. – z przepiękną panoramą, wśród zarastających łąk i nieprawdopodobnych łanów dzikich storczyków. Na polu namiotowym w Jasielu spotkaliśmy się z drugą grupą, a także dojechały kanapki i picie, bo trasa tego dnia była długa. Każda grupa ponad 3 godziny, łącznie ok. 8 godz. Pobyt na postoju zdominował szafirowy motyl, który przypiął się do końskich czapsów leżących na ławce i za nic miał trzaski licznych aparatów fotograficznych, narkotyzując się końskim potem. Nikt z nas takiego nie widział, więc sensacja była nie mała. Potem wyczytaliśmy w przewodniku, że takie zwierzę nazywa się mieniak tęczowy, bo zmienia barwę w zależności od kąta oświetlenia i faktycznie lubi końskie ekskrementy. II grupa po chwili wskoczyła w siodła i poprzez Pasikę i Kanasiówkę zdążała do Dołycy, nadal lasem bukowo-jodowym, z prześwitami na Słowację. Ostry zjazd pod koniec trasy pokonano pieszo, prowadzśc konie w ręce. Grupa wozowa natomiast dosiadła „lublina” i zapijając winem poziomkowym neutralizujscym nieco smród spalin, dostała się do wozów, którym tradycyjnie nie wolno było wjechać na teren rezerwatów. Jest to swoiste i niezrozumiałe curiosum i od I rajdu nie możemy tego rozwikłać: dlaczego wóz konny szkodzi środowisku, a samochód ciężarowy nie szkodzi. Ale tak już jest. A przemierzyliśmy tego dnia dwa rezerwaty: „Kamień nad Jaśliskami” i „Źródliska Jasionki”. Tak czy owak napojeni trunkiem poziomkowym dosiedliśmy w końcu wozy i w wesolutkim nastroju ruszyliśmy dalej, już teraz w prawdziwe Bieszczady. Po drodze zawadziliśmy oczywiście o kozie sery, a także o sklep spożywczy w Wisłoku Wielkim, który ogołociliśmy z wszystkich win, jakie wchodziły w rachubę, naruszając niektóre w dalszej drodze. W Komańczy zaparkowaliśmy pod spaloną cerkwią i poszliśmy popatrzeć na pogorzelisko. O spaleniu się cerkwi co niektórzy usłyszeli z telewizji Byliśmy tu zeszłego roku i jeszcze wcześniej, zachwycaliśmy się tym 500-letnim zabytkiem słuchając opowieści popa i robiąc zdjęcia. Aż tu nagle zeszłej jesieni jak grom z jasnego nieba poszła wieść, że cerkiew spaliła się z niewiadomych przyczyn. Nic nie zdołano uratować, ani jednej ikony. Została dzwonnica nad brama i zwęglony fundament. Widok był bardzo przygnębiaący. U Waldiego nie było problemu z pokojami, choć moment polowanie na nie zawsze jest nerwowy. Wszyscy ulokowali się zgodnie z życzeniami i udaliśmy się na obiad. A na obiad Waldi nas zaskoczył, bo nie upiekł karkówki na palenisku w starej karczmie, lecz nasmażył zwykłych kotletów. Które spałaszowaliśmy z wielką przyjemnością. Po krótkim relaksie powychodziliśmy ze swoich kajut i obsiedliśmy drągi koło pastwiska. Było piękne, letnie popołudnie, długie cienie na trawie, parskające konie, cisza i spokój. Nic nie było do roboty. Ktoś z błogością powiedział: „ale nuda” i motyw ten zdominował naszą sjestę. Wszystko było takie fantastycznie nudne. Ileż to razy w ciągu całorocznej gonitwy będziemy marzyć o tej ulotnej, przedwieczornej chwili, kiedy udało się naprawdę trochę zwolnić? Wieczorem po kolacji piliśmy w starej karczmie wino, niektórzy do późnych godzin nocnych.
We czwartek ruszyliśmy poprzez Tokarnię z powrotem na Polany Surowicze. Kto jeszcze nie był na Tokarni, obstalował I zmianę. Tokarnia to najwyższy szczyt masywu Bukowicy z pięknymi i dalekimi panoramami, a zasłynątym, że na II rajdzie pokonywaliśmy go w oberwaniu chmury trwającym bez przerwy przez 2,5 godziny. Przemokliśmy wtedy do jąder komórkowych, a życie uratowała nam gorzałka Staszki i Włodka, którą przypadkiem odkryli potem na wozie. Oczywiście nic na Tokarni nie widzieliśmy, więc na drugi rok każdy chciał jechać na I zmianie i były o to tęgie targi. Za I razem widzieliśmy w tym rejonie jelenia – olbrzyma z imponującym porożem, tym razem również ogromny król lasu pokazał się kowbojom – na pewno był to ten sam król. W tym czasie II grupa ponownie ogołociła sklep w Wisłoku Wielkim z wszelkich win, a u znajomego pana od serów wykupiliśmy wszelki ser. Za Wisłokiem wjechaliśmy w las i mieliśmy stromy podjazd pod górę na miejsce spotkania z końmi. Niestety drogę zatarasował ogromny samochód z przyczepą, bo ładował tzw. „metrówki”. Nie było szans żeby nas przepuścił, bo nie miał możliwości nawrócić ani zjechać na bok z powodu braku boku. Dróżka była wąska jak wstążka. Ćwicząc więc cierpliwość czekaliśmy na odblokowanie drogi ok. godzinę, w niemożliwym upale i duchocie, bez jednego drzewka w pobliżu, dającego schronienie. Duchota zapowiadała ulewę, a tak właśnie było zeszłego roku – nieźle tu zmokliśmy. Jakoś to jednak przeżyliśmy, dotrwaliśmy do kanapek i zmiany koni i II grupa ruszyła na podbój nieznanego, a deszcz nie nastał. Jechaliśmy przestronnym, młodym lasem bukowym, potem wjechaliśmy w las stary i ponury. Wszędzie pełno było wiatrołomów, ogromnych i butwiejących, przedzieraliśmy się przez nie z mozołem. Były też strome zjazdy, jeden niezwykle karkołomny. Dojechaliśmy do rezerwatu „Bukowica”, który minęliśmy bokiem., posuwając się przez jakiś czas wzdłuż szpaleru starych jodeł. Zjechaliśmy do leśniczówki Darów i wkrótce znanymi łąkami, przeprawiając się parę razy przez Wisłok i jego dopływy, kłusując i galopując, dojechaliśmy do Polan. Przed samą bazą najechaliśmy odłam stada bizonów, które odłączyły się od reszty i zwiedzały świat na własną rękę. Marek zagonił towarzystwo na swoje miejsce. Rozsiodłaliśmy konie, powiesiliśmy siodła i po chwili pałaszowaliśmy Grażynkowy obiad, tym razem okraszony domowym ciastem. Wieczorem zapłonęło jak zwykle ognisko, przyjechało z wizyta prezesostwo. Na deser po szaszłykach z grilla mieliśmy wspaniały koncert w wykonaniu długowłosego Zbyszka, naszego Marka i ich kolegi, który dojechał po południu. Chłopcy grali na gitarach i śpiewali nowe, nie znane nam piosenki, wiele ponoć własnego autorstwa. Słuchaliśmy z wielką przyjemnością, podziwiając nieznane talenty naszych współtowarzyszy, chłopcy mile nas zaskoczyli. Był to uroczy wieczór
W piątek byczyliśmyię cały dzień. Było spóźnione śniadanie, oczywiście w strojach organizacyjnych. Ponieważ był właśnie koniec roku szkolnego, a z nami rajdował jeden wagarowicz, postanowiono wręczyć mu odnośną cenzurkę, adekwatną do sytuacji. Cenzurka wyglądała tak:
A oto treść (jeśli są trudności z jej odczytaniem): ukończenia II klasy Huculskiej Szkoły Przetrwania ¬Żrebak Andrzej Lange otrzymał promocję do następnej klasy i został zakwalifikowany na kolejny rajd Starych Koni. Cenzurka była oczywiście opatrzona czerwonym paskiem z adnotacją „…czerwony pas, za pasem broń…”. Dziewczyny ubrały się szkolnie, cenzurkę wręczył szeryf, a absolwent miał chwilę na przemówienie, co skrzętnie wykorzystał i podziękował. Po śniadaniu część ludzi poszła spacerkiem nad Wisłok popływać, część na zbiór kwiatów na wieczorne wianki. Szeryf zarzĄdził, że wianki będziemy obchodzić w piĄtek, mimo, że naprawdę wypadajĄ w sobotę. Polany to zdecydowanie lepsze do tego miejsce, a przede wszystkim musi być rzeka płynąca do morza, bo przecież to jest kwintesencja obrzędu. Ogołociliśmy więc okolicę z kwiatów, po czym zalegliśmy na trawie w oczekiwaniu na obiad, gapiĄc się na ewolucje czarnego bociana szybującego nad naszymi głowami, z uporem maniaka nie dającego się sfotografować. Tego dnia jeden Jerry wyjechał, przyjechał z obiadem drugi Jerry, więc bilans Jerrych się zgadzał, także całej grupy. W niezmiennym liczbowo składzie wyruszyliśmy po obiedzie do „Kufelka” na piwo, bo wspaniały Grażynkowy obiad pilnie wymagał potraktowania go tymże trunkiem. Na dziurawym Biskupim Łanie mały wóz rozleciał się w „drebiezgi”, więc pozostawiliśmy go w szczerym polu wraz ze Staszkiem i podróżowaliśmy dalej. W „Kufelku” popiliśmy piwa, najedliśmy się lodów, a w drodze powrotnej dopiliśmy żołądkową i soplicę. W tym nastroju dotrwaliśmy do wiankowej kolacji, która niestety przeniosła się od ogniska do świetlicy, bo zwykłym już obyczajem wieczorem przyszła nawałnica i burza z piorunami. Wcinaliśmy smażonĄ rybę i chleb ze smalcem, popijaliśmy czym się dało i wkrótce zaczęły się śpiewy. A śpiewy tego wieczoru popłynęły wartko i huczały jak dzwon. Lecieliśmy ze śpiewnika po kolei, a Hilton trzeszczał w posadach. Były nawet występy solo. Niestety, nie dało się puścić wianków do rzeki, bo lało jak z cebra i trudno było nosa wyściubić. Nie wypadało nic innego, jak poczekać z tym ceremoniałem do rana, co też zrobiliśmy.
W sobotę zaraz po śniadaniu udaliśmy się nad rzekę dokończyć świętojańskie obrzędy. Rzeka przybrała po ulewie i płynęła wartko. Każdy rzucił swój wianek, może z jakimś życzeniem. Popłynęły grzecznie, jak obyczaj każe. Pierwszy raz popłynęły, zawsze był z tym jakiś problem. Więc nie ma wątpliwości, że każdego czeka szczęście. Tym miłym akcentem pożegnaliśmy Polany Surowicze i ruszyliśmy z powrotem do Odrzechowej. Konni i wozowi jechali razem. Wkrótce po wyjeździe dojechaliśmy do słynnej „drogi przez mękę”, znanej nam od lat. Na niesamowitych błotnistych, dziurach i głębokich koleinach wozy przechylają się na wszystkie strony, a załogę rzuca z lewa na prawo. Jest przy tym kupa uciechy, choć również chwilami strachu. Jednak nasi powożący to mistrzowie, więc jakoś nas w całości przewożĄ przez te wertepy. Jak się okazało nie jest to reguła, tym razem mimo całego Waldkowego kunsztu, duży wóz po prostu się wywalił. Załoga z lewa poleciała na tych z prawa. A na wszystkich poleciały plecaki i inne tobołki. Po chwilowym szoku zaczęliśmy się ewakuować, sprawdzając w międzyczasie, czy kości całe. Na szczęście nikt specjalnie nie ucierpiał, więc chłopcy jakoś wóz postawili i pojechaliśmy dalej. Mały wóz, nadwyrężony już wcześniej, także doznał uszczerbku swojej konstrukcji. Dojechał jeszcze do Wisłoka i rozleciał się ostatecznie. Jakiś czas trwały debaty co zrobić, w końcu postanowiono wóz zostawić, a Staszek miał do celu dojechać wierzchem na koniach wozowych, na jednym siedząc na oklep, a drugiego prowadząc. Do tego przedsięwzięcia trzeba było zmienić konie w dużym wozie, bo dużo-wozowe nadawały się do jazdy wierzchem, a mało-wozowe nie wiadomo. Po dokonaniu tych czynności ruszyliśmy dalej. Po raz kolejny spotkaliśmy się wszyscy w barze na piwie w Rudawce Rymanowskiej. Tutaj dokonaliśmy zmiany jeźdźców, a na konia wozowego, którego Staszek prowadził w ręce, wskoczyła Ewa Gdańszczanka i wszyscy ruszyli w dalszą drogę. Grupa konna po kolejnym już sforsowaniu Wisłoka, jadĄc dłuższy czas jego nurtem, wdrapała się na strome wzniesienie, by dalej podążać wierzchowiną wśród chłodnego lasu, jakiś czas posuwajĄc się lasem jesionowym. Przed samą Odrzechową, po opuszczeniu lasu i wyjeździe na ogromną łąkę, Marek obejrzał się do tyłu, zlustrował towarzystwo i dał hasło do ostatniego, zwariowanego galopu. Konie nieomal szorowały brzuchami po trawie, a nie jeden kowboj miał przejściowe problemy. Okazuje się, że hucuły potrafią galopować jak wyścigowce, a całodzienna marszruta nie stanowi przeszkody. Za każdym rajdem podziw dla tych stworzeń rośnie coraz bardziej. Tym sposobem dojechaliśmy do celu, a nasz kolejny jubileuszowy rajd dobiegł końca. Wróciliśmy pełni wrażeń, usatysfakcjonowani i dumni z siebie. Marek jak zwykle fantastycznie poprowadził nas po bezdrożach Beskidu Niskiego, koniki spisały się dzielnie, chłopcy wozowi wywiązali się jak należy. A że wóz się wywalił – no cóż, rajd to nie zabawa, nikt nie mówił, że będzie łatwo. O czym byśmy opowiadali rodzinie i znajomym. Może wnukom? Na pewno nie powiedzieliśmy ostatniego słowa w tym temacie. Co los przyniesie – zobaczymy. Ponieważ rajd był bardzo jubileuszowy, bo VI, wypada podać trochę statystyki. – przez wszystkie rajdy przewinęły się 42 osoby, w tym: – przynależność do kiedysiejszych AKJ-ów: – kraje, z których przyjechali kowboje: – w ciągu 6 rajdów dosiedlśmy 25 koni: – wozy pociągnęło w ty czasie 9 koni: – mieliśmy dwóch przewodników: – nocowaliśmy w 9 miejscach: Odrzechowa, Polany Surowicze, Lipowiec, Dołżyca, Zawadka Rymanowska, Zyndranowa, Huta Polańska, Wola Michowa i Komańcza. – widzieliśmy mnóstwo egzotycznej fauny: bizony, bociany białe i czarne, żmije, wilki, robaczki świętojańskie, jelenie, sarny, zające, sowy, gzy, szerszenie, orły, dzięcioły, rzadkie motyle, – widzieliśmy łapę niedźwiedzia odbitą na ścieżce, bobrowisko, słyszeliśmy turkucie podjadki, koncerty ptasie, – widzieliśmy także egzotyczną, tj. chronioną florę: liczne storczyki, w tym podkolan biały, parzydło leśne, kosaćce, mieczyki dachówkowate i wiele, wiele innych, zaliczyliśmy 3 rezerwaty przyrody: Kamień nad Jaśliskami, ¬ródliska Jasionki, Bukowica, – jedliśmy różne apetyczne dania: pieczony baran, zupa borowikowa, żurek królewski, jajecznica na rydzach, kanapki z miętą, „kociołek”, żurek z halazami, – „przygody końskie” to: szycie konia, ucieczka koni, koń prawie utopiony w błocie, ekspresowe zajeżdżanie nowego konia pożyczonego na trasie, – przygody nasze: wielokrotnie zdezelowane wozy na trasie, ostatnio wywrotka wozu z załogą, galop wozami ze Słowacji w strugach deszczu i błota o zmroku, cudem zakończony bez ofiar, gubienie ciągle czegoś, m.in. srebrnego zegarka i komórki, nieustanny problem z zasięgiem komórek, zgubienie Jurka w Zyndranowej, poszukiwania Łodzianek zagubionych w zawilczonym lesie, wyprawa na Słowację, wyprawa na bobrowisko furą zaprzęgniętą do samochodu terenowego, zapadnięcie się konia z jeźdźcem w głębokim, niewidocznym wykopie, po same końskie uszy, liczne pobłądzenia na trasie, zostawiony bagaż w pensjonacie i odkrycie tego faktu w innym miejscu noclegowym, zadyma z psem nie wpuszczonym do schroniska i nocleg psiego pana w wystawionym na ganek łóżku (ze swoim czworonogiem), ratowanie krowy z chorym wymieniem, obserwowanie doli chorego byka i inspiracja do ballady na ten temat, obserwowanie wilków podchodzących pod stado jałówek, spotkanie motocrosowców na trasie i co z tego wynikło, pani R. w Zyndranowej jako jedna wielka przygoda, – przygody mało wesołe: skopanie Bogdy przez konia, przysznurowanie Łodzianki do drzewa przez przywiązanego do niego konia, przedtem potraktowanie jej kopytami, kopanina koni na postoju w Zyndranowej i z trudem opanowana sytuacja, aż dziw, że bez ofiar, zwichnięta noga Staszki, kontuzja Staszki po upadku z konia, wiele upadków z konia, – uroczystości na rajdach: urodziny, imieniny, rocznica ślubu, „wianki”, „Śniadanie na trawie”, otwarcie nowego Hiltona. To wszystko nas spotkało, to wszystko będziemy pamiętać i wiele, wiele jeszcze przygód przed nami. Bo Stare Konie nigdy się nie poddadzą.
|
|||
|
||||
XVIII Spęd Starych Koni, 2007
|
RELACJA Z XVIII WIOSENNEGO SPĘDU STARYCH KONI1–3 CZERWCA 2007r – FORAN Club w DORUCHOWIE( pow. Ostrzeszów)Wojciech Hendrykowski |
|
Na temat spędu były liczne kontrowersje – czy w ogóle go robić, gdzie i kiedy. Rajdowicze twierdzili, że to za blisko rajdu – obydwie imprezy w odstępie zaledwie dwóch tygodni. Warszawska filia Starych Koni od dłuższego czasu miała nam za złe, że spędy organizujemy gdzieś u podnóża Sudetów i dla nich to za daleko. Wszyscy zgodnie uważali, że ostatnio serwujemy trochę zbyt ubogi program. Postanowiliśmy więc, po pierwsze spęd zrobić bliżej Warszawy, a więc w południowej Wielkopolsce, a po wtóre wzbogacić program licznymi atrakcjami turystyczno-krajoznawczymi.
Ostateczny wybór miejsca na XVIII Wiosenny Spęd Starych Koni dokonany został po uprzedniej wizji lokalnej, z udziałem Krzysztofa Lorenza, Andrzeja Olszowskiego oraz moim – z uwzględnieniem opinii Marioli Dębickiej-Pobłockiej z Grabowa. Odwiedziliśmy kilka miejsc – w Kobylej Górze, Mikstacie („Mikstat Las” – były ośrodek szkoleniowy Hitlerjugend) oraz FORAN w Doruchowie gdzie ostatecznie „wylądowaliśmy”.
DORUCHÓW zlokalizowany jest pow. ostrzeszowskim, którego stolica – OSTRZESZÓW – położony jest między Kępnem a Ostrowem Wlkp. przy drodze nr 11, w kotlinie otoczonej Wzgórzami Ostrzeszowskimi. W pobliżu znajdują się dwa najwyższe wzniesienia Wielkopolski – Kobyla Góra (284 m npm) oraz , bliżej, Bałczyna (278 m npm). Około 40 % powierzchni gminy zajmują lasy (grzyby, polowania), malownicze stawy, strumienie, rozwinięta infrastruktura turystyczna/agroturystyka, rezerwaty, (Pieczyska, „Jodły ostrzeszowskie”), ośrodki jeździeckie, wiele ciekawych miejsc i zabytków, itp..
Urodziłem się w Ostrzeszowie, poczułem się więc upoważniony do przygotowania koncepcji programu, przy aktywnej pomocy Marioli.
Więcej >>>
http://www.transvet.com.pl/foran.html – FORAN
W piątek (1.06) rano wyruszyliśmy z Wrocławia dwoma samochodami, – ja z Olem, w drugim był Maciek Czarniecki, który, jak się okazało, jest prawdziwym mistrzem kierownicy. Na trasie spotkaliśmy się na dość dużej stacji benzynowej. – w momencie, kiedy ją opuszczałem, Maciek rozmawiał przez komórkę – i następnie wyjechał na drogę „pod prąd” (w przeciwieństwie do mnie, co jednak wymagało kilkudziesięciometrowego objazdu). Po pewnym czasie dzwoni Maciej – gdzie jesteście, jak Was mam złapać, bo jadę już prawie
150 km/godz. i nic... Maciek – odpowiedział Olo – jesteś znakomitym kierowcą, ale to my jesteśmy lepsi i tak niiiigdy nas nie dogonisz, dlatego lepiej zwolnij – ponieważ ….my jesteśmy za Tobą, z tyłu…
… Ale do celu dotarliśmy już razem…- po drodze odwiedzając Sanktuarium Św. Idziego w MIKORZYNIE, patrona płodności.
„… Wstawiennictwo Św. Idziego okazało się skuteczne i 22 sierpnia 1085r. urodził się (Władysławowi Hermanowi) wymarzony syn. Dano mu na imię Bolesław, a później otrzymał przydomek Krzywousty…” Więcej>>>
http://www.powiatostrzeszowski.pl/po/index.php?option=com_content&task=view&id=70&Itemid=35
http://www.sanktuarium.idziego.of.pl/
Po południu, dojechało jeszcze kilka osób i zgodnie z planem przewodnictwo naszej grupy objął Pan Ryszard Mazur, kierownik Gminnego Ośrodka Kultury w Doruchowie, który przez kilka godzin oprowadzał nas po okolicy i interesująco opowiadał o historii i współczesności tej gminy.
Najpierw odwiedziliśmy wieś TORZENIEC, gdzie zlokalizowany jest obelisk upamiętniający fakt jednej z pierwszych na ziemiach polskich zbiorowych egzekucji 34 mieszkańców wsi i jeńców wojennych, dokonanej przez Wehrmacht już 1 i 2 września 1939r.
DORUCHÓW znany jest z „Uciesznego teatrum, albo sprawiedliwego niektórych niewiast karania” czyli ostatniego (1775 r.) na ziemiach polskich procesu czarownic i następnie spalenia na stosie 14 kobiet, oskarżonych o rzucanie czarów na dziedziczkę Doruchowa, która „..gdy dostała wielkiego bólu w palcu, a włosy na jej głowie zaczęły się zwijać – uznała, że jest to niewątpliwie urok rzucony przez wiedźmy”. Po próbie pławienia w wodzie, licznych i urozmaiconych torturach, kobiety w beczkach przywieziono na miejsce, wciągnięto na stos, przyciskając im kark i nogi dębowymi klocami…. Stos płonął całą noc…- oczywiście na miejscowej Łysej Górze (Wzgórzu Czarownic), która nie wzbudziła jakoś w nas większego przerażenia- kilka lat jednak minęło, a dziedziczki (nie mając kołtuna) też nie są już tak zawzięte…
Egzekucja w Doruchowie wywołała ogromne poruszenie w całym kraju – rok później sejm zabronił tępienia czarów za pomocą tortur i zniósł karę śmierci za nie…
W Doruchowie znajduje się także kościół, obok którego zlokalizowany jest grobowiec rodziny Thielów, miejscowych b.właścicieli ziemskich – m.in. ppłk Stanisław Thiel dowodził przebywającym tu sztabem Frontu Południowego w trakcie powstania wielkopolskiego.
W mini-muzeum (Izbie Pamięci) w Gminnym Ośrodku Kultury zapoznaliśmy się ze starymi sprzętami codziennego użytku, ubiorami i obyczajami mieszkańców tych okolic.
Więcej >>
http://www.doruchow.pl/ >> banerek >> „więcej o gminie Doruchów” (m.in.)
Po powrocie do „miejsca zakwaterowania”, powitaniu przybyłych w międzyczasie osób, spożyciu obiadokolacji, resztę wieczoru spędziliśmy przy ognisku, kiełbaskach i piwie oraz śpiewach i rozmowach – nie zapominając oczywiście o nieśmiertelnym „Zdrowiu Konia”.
Sobotnia (2.06) jazda konna zapowiadała się interesująco, m.in. ze względu na pogodę – i zapewne taka byłaby do końca, gdyby nie przykry incydent, który zakończył się niestety w szpitalu w Ostrzeszowie. Pechowcem okazał się Andrzej Gasiński, który nie zdążył jeszcze dobrze ulokować się w siodle, kiedy znalazł się na ziemi, odnosząc dość poważne obrażenia (zwichnięcie i złamanie) łokcia. Natychmiast musiałem go zawieźć do szpitala – prześwietlenie potwierdziło konieczność przeprowadzenia operacji – pozostał w szpitalu z unieruchomioną ręką. Konieczny zabieg odbył się kilka dni później w Piekarach Śląskich. Ten dzień i konie nie były szczęśliwe również i dla córki Andrzeja, Karoliny, która została zmuszona do rozstania się ze swoim rumakiem w trakcie ponad 3 godzinnej jazdy w terenie, na wytyczonej 18 km leśnej trasie. W spacerze uczestniczyło 8 koni, kilkanaście osób ulokowało się na znacznie bezpieczniejszym wozie, który towarzyszył jeźdźcom. Wóz jechał pięknymi ostępami leśnymi, na przemian wśród wysokopiennego boru, młodniaków, leśnych polan, przeważnie stępa, a za nim kawalkada jeźdźców. Niestety pierwsze kilometry dla konnych nie były zbyt ciekawe, gdyż konie, „wystane” poprzedniego dnia, były pełne energii, a wypadek, który się zdarzył przed stajnią, nie nastrajał do ciekawszych ewolucji jeździeckich. Dopiero później, było sporo kłusa, nieco galopu.
Popołudniowy program turystyczno-krajoznawczy, czyli samochodowy rajd po ziemi ostrzeszowskiej zaczęliśmy od GRABOWA /nad Prosną, gdzie mieszka Mariola Pobłocka. Jest to była wieś królewska, znana od XIIIw, – odwiedziliśmy zespół budynków pofranciszkańskich, z neobarokowym kościołem, gdzie znajduje się Izba Pamiątek, muzeum pszczelarstwa, biblioteka. Charakterystyczne – co pokazuje odsłonięty kawałek ściany – jest to, że do jego budowy wykorzystano rudę żelaza, jako tani i łatwy w obróbce materiał, co można zauważyć i przy innych budowlach w tych okolicach.
Dzisiejszy Grabów to także spożywcza spółka giełdowa Profi S.A. – pasztety, zupy, II dania, itp… – z tego też powodu nasz krótki pobyt zwiększył znacząco obroty handlujących tymi produktami miejscowych sklepów…
Mówiąc o Grabowie nie można nie wspomnieć o rzece PROSNA – lokalnej Rospudzie… http://www.powiatostrzeszowski.pl/po/index.php?option=com_content&task=view&id=70&Itemid=35&limit=1&limitstart=3
Kolejnym naszym celem był KOTŁÓW, najstarsza osada na tej ziemi (XI w), z najciekawszym w okolicy zabytkiem zlokalizowanym na Kotłowskiej Górze (230 m npm) czyli romańskim kościołem z XII w. który – wg legendy – budowali aniołowie, a kamienie do budowy nosiły diabły. Pochodziły one z kamieniołomu fundatora Piotra Włostowica w Sobótce (D.Śl.),
W świątyni powitał nas, niezwykle życzliwie i sympatycznie, Proboszcz ks.Adam Kosmała, na wstępie prezentując zupełnie niezłą znajomości naszej strony internetowej.
We wnętrzu kościoła zwraca uwagę piękny rokokowy ołtarz główny z obrazem Matki Boskiej Kotłowskiej, autorstwa wrocławskiego artysty Adama Scholza (1605r).
Kotłów znany jest również z zaistniałego 40 lat temu konfliktu między parafianami a Kurią Metropolitalną w Poznaniu, w wyniku mianowania nowego proboszcza wbrew woli parafian, żądających awansowania dotychczasowego wikarego. Konfrontacja ta w kolejnych fazach, przybierała formy i natężenie właściwe raczej dla wojen religijnych – „… podział dotknął prawie każdą rodzinę.., dzieci wystąpiły przeciwko rodzicom…brat poniósł rękę na brata… problemem stał się pochówek zmarłych – nawet ich traktowano jako wrogów… Dochodziło do wzajemnych prześladowań, niszczenia dóbr, a nawet walk”. Po kilku latach, mimo usiłowań i nacisków wiernych, „ich” proboszcz nie tylko nie został przez Kurię zaakceptowany – a wręcz przeciwnie, „zasuspensowany i ekskomunikowany” na wskutek przestępstw kanonicznych. W odpowiedzi, większość parafian wraz z (byłym już) księdzem zadeklarowało przejście do Kościoła Polskokatolickiego – powstała nowa parafia polskokatolicka. Konflikt trwał nadal… Na początku lat 80-tych zakończono budowę nowego kościoła, (arch. Wacław Kozieł z Wrocławia), mającego obecnie najwyższy status jedynej w kraju Prokatedry polskokatolickiej – (katedry znajdują się we Wrocławiu, Częstochowie i Warszawie). Aktualnie w parafii w Kotłowie mniejszość (ok. 700 osób) należy do Kościoła rzymskokatolickiego, większość (ponad 2000 osób) – do Kościoła polskokatolickiego. Początkowa nienawiść zamieniła się w pokojowe współistnienie – rodziny już się ze sobą spotykają, rozmawiają, mimo, że chodzą do różnych kościołów. Obydwa Kościoły mają podobną liturgię i doktrynę – podstawowe różnice, to odrzucenie dogmatu o nieomylności papieża, zniesienie celibatu księży oraz spowiedź powszechna obok spowiedzi usznej.
Opuszczając kościół po niezwykle interesującym spotkaniu z księdzem Adamem Kosmałą, zadawaliśmy sobie nawzajem pytanie – jak mogło do tego dojść w Europie w II poł. XX w !?
…. Niestety, ulewa uniemożliwiła nam podziwianie ze wzgórza w Kotłowie wspaniałych widoków na doliny Prosny i Baryczy, leżące 100-150 m niżej.
Więcej >>>
http://www.opiekun.kalisz.pl/148/tekst_5.htm
http://pl.wikipedia.org/wiki/Kot%C5%82%C3%B3w#Zabytki
Z Kotłowa udaliśmy się do MIKSTATU – miasteczka nazywanego często żartobliwie „małym Paryżem” ze względu na podobieństwo herbów obu miast (Gozdawa – podwójna biała lilia andegaweńska ze złotą przepaską). W strugach deszczu zatrzymaliśmy się przy cmentarzu, gdzie znajduje się zabytkowy kościółek drewniany Św. Rocha z XVIIIw, kryty gontem i blachą.
Ciekawostką jest odpust Św. Rocha, który od wielu pokoleń przypada w Mikstacie na dzień 16 sierpnia – mieszkańcy gminy przyprowadzają wtedy na poświęcenie zwierzęta gospodarskie i domowe, aby Św. Roch chronił je od chorób.
W Mikstacie urodził się Prezydent Wrocławia Rafał Dutkiewicz , który uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Ostrzeszowie.
Z Mikstatu wyruszyliśmy do stolicy powiatu – OSTRZESZOWA > www.ostrzeszow.pl; http://pl.wikipedia.org/wiki/Ostrzesz%C3%B3w) gdzie przed budynkiem starostwa powiatowego oczekiwał na nas Pan Bohdan Ogrodowski – szef promocji starostwa, który opowiedział nam o historii oraz współczesności miasta, gminy i powiatu. Spotkanie odbyło się przy tablicy upamiętniającej kilka tysięcy ofiar akcji wysiedleńczej i wywłaszczeniowej w czasie okupacji hitlerowskiej – mieszkańców ziemi ostrzeszowskiej.
Ponadto, w okresie (1940-45) przez obóz jeniecki w Ostrzeszowie przewinęło się ok. 150 tyś. (przy 5 tyś stałych mieszkańców) internowanych cywilów oraz jeńców alianckich różnych narodowości. Wśród uwięzionych znalazł się o. Maksymilian Kolbe, skąd został wywieziony do obozu koncentracyjnego, co upamiętniają tablice pamiątkowe.
Ponowne opady deszczu zmusiły nas do obejrzenia wyłącznie przez szyby samochodu m.in. pomnika harcerzy (ok. 3 metrowa lilijka), dokumentującego bardzo bogate tradycje harcerstwa ostrzeszowskiego, oryginalny basen kąpielowy w lasku brzozowym, stadion (popularny Cross Ostrzeszowski), itp..
Wyjeżdżając z Ostrzeszowa, odwiedziliśmy w szpitalu kontuzjowanego Andrzeja, będącego po kolejnych badaniach i w dobrym ( w miarę) humorze, zadowolonego z opieki.
Ponieważ nadal lało, sobotni wieczór spędziliśmy nie przy ognisku, lecz w sali, przy filmach Andrzeja Lisowskiego, rozmowach oraz degustacji różnych płynów – oraz chleba ze smalcem (m.in.)…. Odwiedził nas również nasz przewodnik z Ostrzeszowa Bohdan Ogrodowski z małżonką, którego uhonorowaliśmy okolicznościowym dyplomem.
Niedziela (3.06) – na poranną, godzinną jazdę konną zdecydowały się tylko dwie osoby – koleżanka- Szwedka oraz Krzysztof Cholewicki (Kach).
Śniadanie, pakowanie, rozliczanie, alokacja pasażerów do poszczególnych samochodów oraz -jeszcze przed ostatecznymi pożegnaniami i wyjazdem – sesja zdjęciowa z udziałem ogiera „Halogen”, wnuka słynnego ogiera EL PASO, sprzedanego do USA na aukcji w Janowie w 1981r za kwotę 1 mln USD. ( Wcześniej został tam wypożyczony i w 1976 r zdobył tytuł championa USA ). Było to w okresie światowej koniunktury na konie arabskie, kiedy padały cenowe rekordy za polskie araby – w 1985 r. na aukcji w USA klacz Penicylina została sprzedana za 1,5 mln dolarów, Diana – za 1,2 mln dolarów a ogier Bandos w 1983 r. osiągnął cenę 806 tys. USD.
(Polecam >> http://serwisy.gazeta.pl/turystyka/1,50355,399667.html?as=1&startsz=x
Po opuszczeniu gościnnego FORANU, w mniejszej już nieco grupie ponownie udaliśmy się do OSTRZESZOWA, tym razem do Muzeum Regionalnego im. Wł. Golusa, znajdującego się w Ratuszu na rynku.( http://ock.ostrzeszow.pl/index.php/muzeum_regionalne) Najpierw obejrzeliśmy wystawę poświęconą Antoniemu Serbeńskiemu (1886-1957), absolwentowi krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, uczniowi m.in. Leona Wyczółkowskiego, znanemu w płd. Wielkopolsce (i nie tylko) artyście, głównie pejzażyście, stosującemu w swoich pracach różnorodne techniki (olej, akwarela, pastel, ołówek, drzeworyt). Wniósł on w środowisko ziemi ostrzeszowskiej i południowej Wielkopolski powiew innego świata, galicyjski koloryt oraz młodopolską nonszalancję, nie mogąc jednak początkowo liczyć na zrozumienie i akceptację. W Ostrzeszowie spędził prawie ćwierć wieku, w br. przypada 50 rocznica Jego śmierci – pochowany jest na miejscowym cmentarzu.
Jedną z wiodących kolekcji muzeum stanowią pamiątki, dokumenty, fotografie z okresu II wojny światowej, ze szczególnym uwzględnieniem pamiątek norweskich. Po klęsce Norwegii niemieckie władze okupacyjne wystosowały do norweskich oficerów pismo, którego nagłówek brzmiał dosłownie „Zaproszenie do internowania”. Zobowiązywało ono żołnierzy do stawienia się w punktach zbornych – po wywiezieniu z Norwegii i przejściowym pobycie w obozach jenieckich na terenie Polski, oficerowie ci trafili do oflagu XXI C w Ostrzeszowie w sierpniu 1943 r. Do wyzwolenia w obozie przebywało ich ponad 1100, w tym naczelny dowódca norweskich sił zbrojnych generał Otto Ruge.
W 1982 r muzeum nawiązało współpracę z norweskim środowiskiem kombatanckim dzięki pracownikowi Norweskiego Czerwonego Krzyża, którego ojciec również był więźniem oflagu – stając się z czasem kompetentnym ośrodkiem muzealno-dokumentacyjno-informacyjnym, dotyczącym norweskich oficerów więzionych w czasie II wojny światowej w obozach jenieckich na terenach okupowanej Polski.
(Więcej info >> http://oflag21c.ovh.org/ )
Stała wystawa w muzeum nosi tytuł „Oficerowie norwescy w oflagu XXI C” – w dniach 29.06-1.07 br. w ramach, Dni Ostrzeszowa odbędzie się cykl imprez polsko-norweskich, w tym sesja..
Następnie udaliśmy się do baszty, będącej pozostałością po zamku obronnym z XIV wieku, która po odrestaurowaniu stanowi punkt widokowy (24m) umożliwiający podziwianie panoramy miasta i okolic, w tym zabytków. Jednym z nich jest klasztor pobernardyński z przełomu XVII/XVIII w. na miejscu wcześniejszego, drewnianego spalonego w czasie najazdu szwedzkiego. Obecnie znajduje się tam klasztor Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu. Inne ciekawsze zabytki, widoczne z wieży to m.in. późnogotycki kościół farny z połowy XIV wieku oraz wieża wodociągowa z 1917 r. W baszcie znajduje się również ekspozycja narzędzi tortur, świadcząca o dużej kreatywności ich konstruktorów oraz dobrej znajomości ludzkiej anatomii. Ponadto – ich specyficznym poczuciu humoru, albowiem niektóre z urządzeń to innowacyjne projekty, budowane z myślą i intencją uczynienia „procedur śledczych” bardziej humanitarnymi (sic!). Mogła się o tym przekonać nasza Pani ZGAGA, która bez większego uszczerbku na zdrowiu zasiadła (i potem jeszcze wstała o własnych siłach) na fotelu z kolcami – czyżby wpływ / współczesne wcielenie którejś z „pań z Doruchowa” ? Po muzeum i baszcie kompetentnie oprowadzała nas pani pracująca w muzeum.
Kolejny – i ostatni już etap to ANTONIN. Niewiele brakowało, aby na trasie doszło do kolizji samochodu Andrzeja Lisowskiego z moim – z analizy tej sytuacji przez pryzmat kodeksu drogowego jednakże rezygnuję – najważniejsze, że na miejscedotarliśmy bez problemów…Antonin to przede wszystkim Radziwiłłowie (ordynacja przygodzicka) i pałacyk myśliwski, wybudowany w latach 1821- 1826 w/g projektu znanego architekta berlińskiego Karola Fryderyka Schinkla dla Księcia Antoniego Radziwiłła, herbu Trąby, namiestnika Wielkiego Księstwa Poznańskiego, mianowanego na to stanowisko przez króla pruskiego w 1815r. Przed wizytą w pałacyku udaliśmy się do kaplicy grobowej Radziwiłłów, znajdującej się po przeciwnej stronie drogi, która jest dostępna wyłacznie po uprzednim umówieniu się. Mauzoleum to nawiązuje zarówno do stylu romańskiego jak i bizantyjskiego, w dużym oknie znajduje się witraż z Matką Boską Ostrobramską – ślad powiązań Radziwiłłów z Litwą. Zwraca uwagę, pochodzący prawdopodobnie z VI w. i wykonany na terenie państwa bizantyjskiego, bogato rzeźbiony łuk triumfalny z białego marmuru, przedstawiający 240 misternych figur, z których każda jest inna. Po zdemontowaniu wspólnymi siłami części podłogi zeszliśmy do podziemi, gdzie znajdują się trumny kilkunastu członków tej magnackiego rodziny. Niektóre z nich są uszkodzone, m.in. przez złodziei, a także zapewne przez ks. Michała (8 imion) Radziwiłła („Rudego”), ostatniego ordynata przygodzickiego i „czarnej owcy” w rodzinie. Jego hulaszczy tryb życia, złe zarządzanie majątkiem i w efekcie znaczne straty, spowodowały ustanowienie kurateli sądowej. Rozwścieczony „Rudy” powyrzucał w odwecie z krypty trumny ze zmarłymi członkami rodziny, w tym swojego syna Michała, który zginął śmiercią lotnika w 1920r.Część trumien wróciła potem do podziemi, jednakże 9 z nich nadal znajduje się w ziemi/grobach na przykościelnym cmentarzyku. Po wybuchu II wojny światowej Michał – który od najmłodszych lat uważał się za Niemca – w ohydnym geście podarował pałac w Antoninie Adolfowi Hitlerowi, co jednak nie uchroniło go przed koniecznością opuszczenia Antonina i oskarżenia o kontakty z Żydami… zmarł w 1955r. w wieku 85 lat na Wyspach Kanaryjskich w majątku swojej drugiej żony, którą zresztą wiele lat wcześniej opuścił dla innej kobiety, planując przy tym popełnienie bigamii…
Więcej info >> http://pl.wikipedia.org/wiki/Radziwi%C5%82%C5%82owie
Wspomniany już pałacyk myśliwski był ostatnim etapem naszych wojaży. Oryginalność tej budowli polega m.in. na tym, że jest wzniesiona na planie ośmioboku z czterema skrzydłami, oraz z uwagi na zastosowany budulec – cegła i ruda darniowa dla poziomu piwnic oraz drewno modrzewiowe z ceglanym wypełnieniem dla pozostałych 4 kondygnacji. Środkową część budynku zajmuje tylko 1 ośmioboczna, trzykondygnacyjna sala myśliwska z ozdobnym stropem, wspartym na centralnej kolumnie, mieszczącej kominki i przewody kominowe. W pałacu tym, na zaproszenie ks. Antoniego Radziwiłła, przebywał (co najmniej dwukrotnie w 1827 i 1829) i koncertował Fryderyk Chopin – pamiątki po kompozytorze zgromadzone są w wydzielonym Salonie Chopinowskim. W pałacyku odbywają się koncerty i festiwale –
więcej >>
http://www.polskiedwory.pl/pages/polska/ostrow1.html
http://www.ckis.kalisz.pl/antonin/antonin.php
Po wypiciu kawy, konsumpcji lodów i słodkości w ładnym bardzo wnętrzu/scenerii oraz spacerze po parku, rozjechaliśmy się do swoich domów.
Niestety, nie wszystkie zgłoszone osoby pojawiły się na Spędzie – szkoda również, że reprezentacja stolicy przybyła w tak osłabionym składzie, aczkolwiek znakomitym – pomimo dogodnej lokalizacji (względnej bliskości Warszawy) oraz wielu wolnych miejsc w samochodzie Jurka Tabora.
Dotarła za to reprezentacja Europy płn. – Halina Rehnqvist (Kubzdela) wraz ze swoimi dwoma koleżankami – Szwedkami. Halinki nie widziałem ok. 30 lat – aczkolwiek nie może to chyba być prawda, bo w tak zamierzchłych czasach to na truskawki wybierała się jeszcze wówczas z drabiną…
Ze swojej strony wszystkim bardzo dziękuję – zawiedzionych i nieusatysfakcjonowanych – przepraszam!
Wojciech Hendrykowski – wojthen@wp.pl
W tekście wykorzystano m.in. informacje zawarte w książce Marka Olejniczaka „Między Prosną a Baryczą” (wyd. PTTK Ostrów Wlkp 2001) oraz materiały Muzeum Regionalnego w Ostrzeszowie im. Wł. Golusa.
===================================================================
|
|
Pamiątkowa fotografia uczestników XVIII spędu |
Obszerne i wyczerpujące sprawozdanie z ostatniego (być może na prawdę ostatniego) spędu starych konni zamieszczam jak wdać bez zdjęć. Autor opracowania uznał, ze skoro nie ma pełnej dokumentacji fotograficznej wszystkich miejsc jakie odwiedziliśmy w ciągu owych trzech dni nie warto dawać wyrywkowych fotografii którymi obecnie dysponuję. Lepiej podać linki do odpowiednich stron internetowych, gdzie każdy może w pełni satysfakcjonująco obejrzeć raz jeszcze wszystko to co nam tak pięknie pokazał. Gdy uda nam się skompletować serwis zdjęciowy, wstawię wówczas na stronę odpowiedni ich zestaw. Na razie zamieszczam na swoją odpowiedzialność tylko pamiątkową zbiorową fotografię, jaką zrobiliśmy przed wyjazdem z Doruchowa
Olo
|
© 2002- |
2009 Stare Konie All rights reserved. Zalecana rozdzielczość 1024×768 oraz IE 5.5 lub nowszy. |
III Bal AKJ, 2007
Sprawozdanie
W ostatnia sobotę karnawału „Konie Wiecznie młode”, czyli AKJ okresu Świniar, zorganizował już po raz trzeci wielki bal. Stare Konie zostały zaproszone, a Heniutek Sheriff wszechczasów pełnił rolę honorowego gospodarza balu – otwierał bal, szedł w pierwszą parę inaugurującego tańca, wznosił zdrowie konie. Bal odbywał się w Klubie oficerskim „Oko” przy ul. Pretficza oczywiście we Wrocławiu, gdyż Młode Konie nie są zwolennikami imprez wyjazdowych.
Bal swoim charakterem przypominał nasze dawne bale rocznicowe, kolejne „Skoki na Bankiet”, był liczny – brało udział blisko setka kowbojów i kowbojek, barwny – stroje organizacyjne były zachowane z dużym pietyzmem i huczny – orkiestra grała co koń wyskoczy zagłuszając wszystko i wszystkich.
 |
| Huczny Bal AKJ w pełni |
Oprócz tańców były również konkursy kowbojskie (piłowania kłody) i znane inscenizacje (Carramba) .
 |
 |
 |
| Carrrramba!! | ||
Dziewczyny młodokonne odtańczyły ognistego kankana.
 |
 |
 |
| Ognisty kankan | ||
Stare konie wystąpiły z klasycznymi tańcami kowbojskimi – zespół „Gwiazdy szeryfa” dał pokaz line dance’a co zyskało powszechne uznanie.
 |
 |
| Line dance w wykonaniu zespołu „Gwiazdy Szeryfa” (próba przed występem) | |
 |
| Tańce trwały do świtu, a stare konie nie ustępowały młodym na parkiecie |
Bawiono się do bladego świtu, a stare konie nie ustępowały młodszemu pokoleniu
….i ja też tam byłem, sporo tańczyłem, gorzałkę piłem, a co zaobserwowałem tutaj umieściłem.
– Wasz Olo
Gala Starych Koni 2007
|
Tegoroczny bal Starych Koni odbył się w ekskluzywnej scenerii Pałacu Paulinum w Jeleniej Górze, a organizatorem był Krzyś i Grażynka. Już pół roku temu znany był termin (27-28.01.2007) i miejsce, a Krzyś zapowiadał, że będzie wielka gala, bo miejsce to wymusza. Poszła w eter informacja, że obowiązują± stroje z epoki, choć nie sprecyzowano z jakiej – więc w tym temacie była dowolność.Pałac Paulinum to była rezydencja rodziny Kramstów, przemysłowców pochodzenia niemieckiego, powstała w XIX wieku ma wzór kompleksów pałacowo – zamkowych Saksonii.wnętrza, częściowo wyposażone w oryginalne meble z tamtych czasów, tworzą niepowtarzaln± atmosferę. Posiada 29 pokoi o wysokim standardzie i stylowym wyposażeniu. Umiejscowiony jest na szczycie osamotnionego wzgórza na obrzeżach miasta, a piękny park o gęstym zalesieniu i wysokie skałki powodują, że jest dobrze izolowany od zgiełku miasta.Choć w tym roku prawie w ogóle nie było zimy, to wyjątkowo na „czas balowy” spadło sporo śniegu i park pałacowy nabrał szczególnego uroku. Aleja parkowa od kamiennej bramy do gmachu na szczycie wiodła przez dżunglę ośnieżonych choinek, co od momentu przyjazdu dobrze nastrajało. Część osób przyjechała już w piątek i te osoby skorzystały w pełni z uroków zimy, której do tej pory nie było szans uświadczyć. W sobotę po śniadaniu z oranżerii pełnej kwiatów poszli na spacer, jedni na piękny jeleniogórski rynek i okoliczną starówkę, inni w parkowe alejki. Nie omieszkano też poinhalować się jodowanym powietrzem w pałacowej grocie solnej, której pokłady soli pochodzą aż z Morza Martwego i która jest jedną z atrakcji Pałacu. Pobyt w grocie szybko wrócił zdrowie paru Koniom, którzy dotarli na balową imprezę z mocno nadwyrężonym zdrowiem, bo właśnie we Wrocławiu szalał wirus.
Niestety w nocy z piątku na sobotę i potem w sobotę do południa rozszalała się w rejonie Wrocławia i ¦widnicy taka śnieżyca, że ci, którzy na bal postanowili czy też musieli jechać w sobotę, stanęli przed nie lada wyzwaniem. Pierwsi odważni dojechali tylko do Krzyków, po czym zawrócili z powrotem, gdyż rokowania co do dalszej jazdy wydawały się beznadziejne. Rozgrzały się telefony, wymieniano informacje o prognozach pogody zasłyszanych w kolejnych dziennikach. Ostatecznie spora część osób wybrała jazdę pociągiem, a tylko sześciu śmiałków dosiadło jednak konie mechaniczne, ale jazda była chwilami dość dramatyczna. Jakkolwiek nie było w końcu aż tak Ľle, skoro Joanna z Tadeuszem pokonali trasę Wrocław-Jelenia Góra dwukrotnie – zapomnieli zabrać z domu…. strojów balowych. co uwiadomili sobie dopiero na rogatkach Jeleniej Góry.W sumie na bal w różnym czasie i z różnych kierunków dojechało: 36 osób. W tym jedną trzecią stanowiła silna grupa Starych Koni, była też grupa przyjaciół Starych Koni zintegrowanych z nami od dawna, pojawili się przyjaciele przyjaciół i krewni Starych Koni a nawet przedstawiciele „Koni ¦rednich”. Jak twierdzi Krzyś, świeża krew od czasu do czasu jest bardzo wskazana.Najbardziej wygrani byli Ci, którzy przyjechali poprzedniego dnia (Olowie, siostra Formisi z mężem i Andrzej „Żeglarz” znany nam z rajdu bieszczadzkiego i rajdobozów, ze swą uroczą żoną), bądź dotarli dostatecznie wcześnie (Astrid z Andrzejem). W sobotnie przedpołudnie Krzyś zorganizował dla nich wycieczką do pobliskiej stadniny (prywatnej) „Gostar”, gdzie nie tylko obejrzeliśmy piękny obiekt, stajnię, kryt± ujeżdżalnię, podziwialiśmy wspaniałe konie, ale raczyliśmy się w tutejszym barze pysznymi ruskimi pierogami, których tu nie gotują a pieką we frytkownicy. Przy stadninie działa sekcja sportowa, a prócz „zwykłych” zawodów, odbywają się tutaj w lecie zawody „West”, w różnych kowbojskich konkurencjach. Po obiekcie oprowadzał nas kierownik ośrodka p. Rafał Szafir.
Tuż przed 20.00 wszyscy przyodziani w balowe szaty „z epoki” pojawili się w górnym korytarzu i w błysku fleszy rozpoczął się korowód zejścia ze schodów. Było przy tym sporo uciechy, a rozmaitość strojów była zdumiewająca.W sali balowej czekały pięknie udekorowane stoły ustawione w podkowę, zasiedliśmy, a Krzyś przemówił.Powitał, życzył, zapowiedział…Po zagajeniu kelnerzy w białych kitlach wnieśli gorące dania, a że w brzuchach burczało, więc przystąpiliśmy do pałaszowania. Dania były wykwintne i smaczne, więc znowu każdy dobrze się nastroił.Przez resztę wieczoru i nocy w sąsiedniej sali działał szwedzki stół, pełen pyszności, gdzie krzepiliśmy nadwątlone siły, a w drugiej sali działał barek, gdzie rozcieńczaliśmy krew alkoholem, co skutkowało niezbędnym, dobrym humorem.
A potem była już tylko muzyka, tańce i swawole. Zaproszony zespół grał świetnie (choć trochę testował nasze uszy), nikt się nie lenił i nie ustawał, a rytmy były chwilami mocno ekspresyjne. W przerwie między tańcami w holu pałacowym obejrzeliśmy mrożące krew w żyłach sceny rzucania nożami do celu. Czarny kowboj najpierw rzucał do tarczy, a potem do czerwonej kowbojki „przyklejonej” do tejże tarczy, obrysowując jej kształty nożami ostrymi jak brzytwa. Absolutnie podniósł nam adrenalinę, gdy przystąpił do tego wyczynu z zawiązanymi oczami. Parę osób nie mogło na to widowisko patrzyć. Ale ostatecznie kowbojka przeżyła, odetchnęliśmy z ulgą i wróciliśmy do dalszej zabawy.Miłym akcentem były podziękowania i drobne upominki: dla szeryfa naczelnego Starych Koni Ola – za całokształt, oraz dla Andrzeja L., który niezmordowanie kręci filmy na wszystkich naszych imprezach i które w przeciwieństwie do innych mediów są dostępne do oglądania „od zaraz”.O 24.00 odśpiewaliśmy „zdrowie konia”, ale nie był to bynajmniej koniec zabawy. Trwała dalej do 3.00 nad ranem, a rytmy były coraz energiczniejsze. Zaczerpnąć tchu chodziliśmy do pięknej oranżerii, skąd za oknem, w blasku latarni, można było delektować oczy wirującym śniegiem obsypującym puchem konary starego drzewa. Na pewno dla wielu była to jedyna okazja tej zimy.
W niedzielę późniejszym porankiem spotkaliśmy się na śniadaniu w uprzątniętej sali balowej. Wcinaliśmy dobre rzeczy, leniwie gawędziliśmy. Grażynka zaoferowała się oprowadzić towarzystwo po całym pałacu, co skrzętnie wykonaliśmy. Obejrzeliśmy wszystkie zabytkowe sale, w tym salę gdańską z XIX w., z oryginalnymi meblami z epoki, posłuchaliśmy historii obiektu, zobaczyliśmy ciekawą galerię zdjęć w oranżerii. Parę osób pognało jeszcze do parku nacieszyć się i pooddychać zimą i po tym ostatnim akcencie rozjechaliśmy się do domów. Nie wszyscy wszakże – Olowie zostali jeszcze do następnego dnia. Dzięki temu mogli wysłuchać koncertu muzyki jazzowej, który odbył się w pałacu w niedzielny wieczór. Grał zespół „Nestor Band” – ten sam, który przygrywał nam ubiegłej nocy do tańca. Tu dopiero można było właściwie docenić jego kunszt. Koncerty „Muzyka w Pałacu Paulinum” odbywają się tu tradycyjnie w każdą ostatnią niedzielę miesiąca i cieszą się wśród Jeleniogórzan wielkim powodzeniem (miejsca trzeba rezerwować z miesięcznym wyprzedzeniem).W poniedziałkowy poranek można było na odmianę podziwiać z okien pałacu stado saren, które podeszły bardzo blisko i spacerowały po alejkach parkowych pogryzając gałązki wystające ze śniegu, Hania zrobiła im kilka zdjęć.
Bal z „przyległymi” atrakcjami należy uznać za udany, a Grażynka i Krzyś robili wszystko by tak było. Dwoili się i troili aby każdemu dogodzić, zapewnić maksimum atrakcji i pełny luksus, jak na wielką galę starych koni przystało.Do domów wyjechaliśmy zadowoleni.
Zdjęcia: Grażyna Formicka-Zeppezauer, Hania Olszowska, Grzegorz HołdysNa stronę wstawił: Olo
|
Co się zdarzyło u Starych Koni w roku 2007
Po dwóch latach prezentacji zdjąłem z naszej strony internetowej sprawozdania z imprez starokońskich, które odbywały się w roku 2007 i wcześniej. Tu omówię tylko pobieżnie co się wówczas zdarzyło.
Rok 2007 był bogaty w wydarzenia. Odbyły się dwa spędy – XVIII w Doruchowie (1-3.VI.2007) i XIX w Katach Bystrzyckih (16-18.XI.2007); ten ostatni był szczególnie uroczysty, bo odbywał się w dziesięciolecie założenia stowarzyszenia „Stare Konie”.
Uczestniczyliśmy w dwóch balach: Wielkiej Gali Starych Koni w pałacu „Paulinum” (27.I.2007), którą zorganizował Krzyś Dworowski wraz z Grażynką – był to nasz siódmy bal karnawałowy i w III Balu AKJ (17.II.2007), zorganizowanym przez „Młode Konie” w klubie oficerskim „Oko”.
Jak co roku odbył się VI Huculski Rajd Konny (15-24.VI.2007) w Beskidzie Niskim i
V Rajdobóz starych koni (25.VIII-2.IX.2007) w Rakowie
Sezon zakończyliśmy Spotkaniem wigilijnych (14.XII.2007) które świętowaliśmy w Klubie Seniora na Biskupinie we Wrocławiu.
W tym roku zmarł też prof. Ludwik Maciąg, członek honorowy naszego AKJ-tu i uczestnik naszych rajdów konnych w latach 60-tych. Aukcja jego obrazów, jaką Krzyś Lorenz zorganizował na XIX Spędzie wsparła wydanie albumu pośmiertnego jego prac *).
Perof Ludwik maciąg na I Rajdzie AKJ Wrocław 1966 r
W roku 2007 nasz serdeczny przyjaciel Wuja Woyt został mianowany Ambasadorem RP w Królestwie Norwegii i Republice Islandii. Był tam akredytowany prze pełne cztery lata – do czerwca 2012.
Kong Harald mottok torsdag Polens ambassadør, Wojciech Kolanczyk, i høytidelig audiens på Slottet.
Foto: Bjørn Sigurdsøn / SCANPIX
Wuja Woyt składa listy uwierzytelniajace Królowi Norwegii
To wszystko zdarzyło się w roku 2007, zostało opisane i w swoim czasie umieszczone na naszej stronie internetowej. Strona ta miała jednakże ograniczoną pojemność i żeby można było wstawić kolejne relacje z naszych imprez w następnych latach trzeba było zrobić miejsce a więc usunąć stare wpisy. Wcześniejsze wpisy usunąłem w roku 2010, nie zlikwidowałem ich jednak. Odpowiednie strony html przetworzyłem na pliki pdf, powstawiałem do nich zdjęcia i wypaliłem na dysku CD, który Wam oferuję. Będę się starał w podobny sposób opracować materiały z pozostałych lat i również udostępnić zainteresowanym jako uzupełnienie do filmów Andrzeja i Jurka oraz do bogatej fototeki zdjęć robionych przez wielu członków naszego towarzystwa. Ponieważ obecna strona, zmieniona i ulepszona w 2016 roku jest pojemniejsza, pliki te wracają sukcesywnie na nią i są umieszczane w archiwum, gdzie będzie je można znów przegladać.
Opracowanie płyty CD luty-marzec 2010
Ponowne wstawienie do archiwum marzec 2016